Fjölnir - 02.01.1835, Blaðsíða 58

154
við að hlæa; enn eg sat á iner það sera eg gat, so
hún yrði ekki voiul.
þegar við vorum búnar að borða, las hún í
airaað sinn, og vísaði iner síðan til sængur í ofur-
litlum kofa; hún lá í stofunni. Eg vakti skamma
stund, Jiví eg var orðin lemagna af þreýtu, enn um
nóttina vaknaði eg að öðruhvurju, og þá heýrði
eg kellíuguna hósta og tala viðhundinn; JiarámiIIi
heýrði eg til fuglsins, það var eínsog hann væri
að dreýma og saung ekki úr vísunni nema orð á
stángli. J>etta hvurutveggja og þotið í birkinu
rett fyrir utan gluggann, og náttgala-sanngur bísna
lángt að, blandaðist allt so undarlega saman, að
mer fannst alltaf, eínsog eg væri ekki vakandi,
lieldur færi mig aptur að dreýma annan undarlegri
draum.
Um morguninn vakti hún mig, og vísaði mer
þegar til vinnu; eg átti sumse að spinna, og nú var
eg íljót að læra Jiað, Jiaiaðauki átti eg líka að sjá
um liundinn og fuglinn. Eg fór skjótt að kunna
við búskapinn, og kynnast öllu sem í kríngum mig
var; iner fannst eínsog allt yrði sona að vera: mer
liætti öldúngis að koma til liugar, að kellíngin væri
neítt kinleg, og húsið stæði á undarlegum stað,
eða fuglinn væri neítt serlegur. Að sönnu þótti
mer liann ætíð furðanlega fallegur, því fjaðrir hanns
voru með allskonar litum: suinar voru heíðbláar,
sumar logandi rauðar, og jtegar liann saung, þeýtti
liann sig allan upp, so að suinar fjaðrirnir sýudust
ennþá fallegri.