Fjölnir - 02.01.1835, Qupperneq 65

161
eins og verið hafði, það var allt að eínu og eg hefði
gengið þar um daginn áður; hjartað í mer barðist
hátt, eg lauk upp í skyndi — enn öldúngis ókunn-
ugar ásjónur sátu þar á báða bekki og störðu á
mig. Eg spurði eptir Marteíni sauðahirði, og var
mer sagt að liann og kona hanns væru dauð fyrir
þremur árum. — Eg flýtti mer burt og gekk
útúr þorpinu há-grátandi.
*
Eg hafði so hiakkað til, að gleðja þau með
auðæfum mínum; nú hafði borið so undarlega til
að það var komið fram, sem eg hafði alltaf verið
að dreýma mer í bernsku minni, •— og nú var allt
um seínan: þau gátu ekki glatt sig með mer, og
so var útsjeð um það, sem mig hafði lángað mest
til á allri æfi minni.
Ég leígði mer Iítið hús með laukagarði í við-
kunnanlegri borg, og fekk mer þjónustumeý. Ekki
þótti mer veröldin eíns undarleg og eg hafði búist
við; enn eg fór að gleýma kellíngunni og fýrrver-
andi vistarveru minni, og var so að mestu leíti
dáindis ánægð.
Fuglinn hafði ekki súngið í lángan tíma; mer
varð þessvegna meír enn minna bilt við eína nótt,
þegar hann tekur til aptur, og hefir umbreítt vís
unni. Hann saung:
r
I kyrrum skóg
eg kátur bjó;
þú iðrast þó,
n