Fjölnir - 02.01.1835, Qupperneq 66

mig sviptir l'ró,
þá kátur bjó
í kyrrum skóg.
Ég gat ekki sofnað liðlánga nóttina; allt rif-
jaðist upp fyrir mer, og eg fann betur enn endrar-
nær, að eg hafði breítt rángt. {*egar eg kom á
fætur, fekk eg hræðilega óbeít á fuglinum; hann
horfði eínlægt til mín, og mer var ekki um náveru
hanns. Hann þagnaði nú aldreí á vísunni sinni,
og saung hana liærra og hvellara enn hann hafði
verið vanur. J>ví meíra sem eg virti hann fyrir mer,
því hræddari gerði liann mig; loksins íauk eg upp
búrinu, fór inn með hendina, og tók utanum háls-
inn á honum, herti hugann og kreísti saman fíngurn-
ar; hann sá á mig bænar-augum, eg let laust, enn
hann var þá dáinn. •— Eg gróf hann í garðinum.
Eptir þetta kom eínatt í mig geígur við þjón-
ustustúlkuna; eg hugsaði til sjálfrar mín, og lieldt
hún kynni líka eínhvurntíma að ræna eða jafnvel
' • *
niyrða mig. — Eg hafði lengi þekkt ungan riddara,
sem mer fell óvenju vel í geð, eg lofaðist honum,
— og her er úti saga mín, herra Valtari.
{>á greíp Eggert frammí og sagði: j>ú hefðir
átt að sjá hana þá, hvað hún var blómleg, livað hún
var saklaus, hvað hun var falleg, og hvað upp-
eldi hennar í eínverunni hafði gert hana eínhvurn-
veginn óvenju ástúðlega. Hún kom mer fyrir sjón-
ir eínsog eítthvurt furðuverk, og eg unni lienni
ósegjanlega. Ég átti ekkert sjálfur; enn af því