Fjölnir - 02.01.1835, Blaðsíða 67

163
henni leízt á inig, varð eg sona velineígandi; við
fórum liíngað, og höfuin aldreí iðrast eptir því að
við tókum saman.
Enn nú er eg búin að masa framiná miðja
nótt, sagði Bería; það er bezt við förum að hátta.
Hún reís á fæíur og gekk til sængurhúss. Valt-
ari bauð henni góðar nætur, kyssti á hendina á
henni og sagði: Heíllingóð! eg þakka yður fjrir;
mer er sem eg sjái yöur með kynlega fuglinn, og
vera að gefa honum litla Strómi. — Hún svaraði
aungvu, og gekk inn til sín.
Síðan fór Valtari að hátta, enn Eggert var að
gánga um gólf í Jníngu skapi, jiángað til hann
sagði við sjálfan sig: er maðurinn ekki heímskíngi ?
|>að var mer að kenna, að kona mín sagði frá sögu
sinni, og nú iðrast eg eptir Jiessari eínlægni! —
Ætl’ hann fari ekki illa með söguna? ætl’ hann
segi ekki frá henni? Hvurnig er ekki maðurinn
gerður ? Ætli það komi nú ekki í hann blótuð
ágirnd eptir giinsteínunum okkar, so hann búi til
velræði, og svíki okkur?
Honum kom til hugar, að Valtari hefði ekki
boðið ser góðar nætur so vingjarnlega, sem Iík-
t
legt hefði verið eptir þvílíka eínlægni. — Ur því tor-
tryggni er komin í liugann á annað borð, finnur
hún líka ástæður í hvurju lítilræði. — Aptur hitt veífíð
ásakaði Eggert sig fjrir þessa svívirðilegu tortryggni
við vin sinn og vænan mann, og gat þó ekki slitið
sig frá henni. Hann var alla nóttina að velta þessu
fyrir ser, og svaf lítið.
ii*