Fjölnir - 02.01.1835, Qupperneq 72

168
aði lítið við sig, enn mart við aðra sem við voru
staddir, .og let eínsog hann sæi sig ekki. J»ar var
gamall riddari í veízlunni, sem alltaf hafði sjnt sig
í óvináttu við Eggert, og spurt eptir konu hanns
og auðæfum öðruvísi enn aðrir menn. Högni gekk
til Jjessa manns, og töluðu J)eír hljótt góðan tíma
og horfðu alltaf til Eggerz. Nú sá hann að sann-
aðist grunur sinn; hann heldt sig vera svikinn, og
kom í hann óttaleg bræði. Hann starði enn á þá,
og vissi ekki fyrr til, enn hann ser liöfuðið á Valt-
ara, og svipinn, og síðan alla minðina lianns; liann
horfði enn um stund, og varð sannfærður um, að
eínginn annar enn Valtari var að tala við riddarann
gamla. — Hann skelfdist meír enn frá verði sagt,
strauk út í ósköpum, fór úr borginni J>egar uin
nóttina, og komst heím í kastalann eptir marga
villu-króka.
Nú var hann allur á hótta og skundaði hús úr
húsi; hugur hanns var á eínu flugi, hann hljóp frá
óttalegum hugmindum til annara óttalegri, og ekki
kom honum dúr á auga. Honum datt opt í liug,
að hann væri vitstola, og byggi ser Jietta allt saman
sjálfur til af ímindunarabli sínu; J)á mundi hann
eptir svipnum hanns Valtara og trublaðist enn J)á
meír. Hann ásetti ser að fara í lángferð og koma
so í lag hugmindum sínuin, og var búinn að slá
frá ser fyrir fullt og allt öllum vináttu-hug og
laungun eptir viökynníngu.
Hann fór á stað, eítthvað út í bláinn, og gaf
valla neínn gaum að lanzlaginu fram undan ser.