Fjölnir - 02.01.1835, Qupperneq 73

169
j»egar hann hafði riðið nokkra daga, varð liann ekki
var við fyrr enn hann var búinn að villast inn í
klettaklúngur, og sá þaðan hvurgi til vegar. Loks-
ins hittir liann aldraðan hóndamann, sem vísar
honum útúr klúngrinu framhjá fossi nokkrum.
Hann tók upp hjá ser penínga og ætlaði að gefa
honum í staðinn, enn bóndamaður j)áði ekki. •—
Var ekki það ? sagði yaltari, við sjálfan sig: þarna
gæti eg ímindað mer aptur, að þetta væri eínginn
maður annar enn Valtari, •— og í því bili leít liann
aptur við, og það var eínginn maður annar enn
Valtari. — Eggert sló hestinn sporum, og reíð
eínsog hann gat farið yfir engjar og skóga, þángað
til hesturinn sprakk. — Eggert gaf sig ekki að
því, og fór gángandi leíðar sinnar.
Hann gekk í leíðslu uppá hól eínn; honum
heýrðist hann lieýra gjammað spottakorn í burtu,
birkið þaut þess á milli, og hann heýrði að vísa
var súngin með undarlegri röddu:
f
I kyrrum skóg
ég kátur bjó,
og aptur fló
í yndi nóg,
þar kátur bjó
í kyrrum skóg.
Nú var Eggért genginn frá ráðinu, jog vissi
ekki neítt af sér. Hann gat ekki komið því fyrir
sig, hvurt sig væri nú að dreýma, eða sig hefði
dreýmt áður um eínhvurja Bertu. Undarlegustu
og daglegustu hlutir blönduðust saman ; veröldin