Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1965, Blaðsíða 18

22
ÁRBÓK FORNLEIFAFÉLAGSINS
neitt til þeirra mála, hvort mannsandlit eins og á Ljótsstaðaplötu
tákni eitthvað sérstakt, t. d. Þór eða Óðin eða einhverja vætti, eins
og stundum er imprað á. Slíkt má þó vel vera, en torvelt að koma
rannsókn við. (Um Mammenstíl eða yngri Jalangursstíl er nokkuð
skrifað í Kumlum og haugfé, bls. 397—398, en ekki um mannsandlit
hans sérstaklega. Af yfirlitsverkum, þar sem grein er gerð fyrir
þessum stílfyrirbrigðum, skal hér látið nægja að vitna til Sune Lind-
qvist, Yngre vikingastilar, Nordisk kultur 27, bls. 144 o. áfr., en
lesa má um þessi efni í fjölda bóka um norræna fornleifafræði. Til
gamans má geta þess, að í Skalk 1961, nr. 1, hefur Asger Dragsholt
reynt að sýna, að andlit af Ljótsstaðagerð séu myndir af raunveru-
legum grímum, en ekki virðist sú tilraun hans sannfærandi.)
Brýni, ljósgrátt og mjúkt, margklofið í annan endann og brotið
um þvert á einum stað, 17,5 sm að lengd, ferstrent og mikið brýnt
á öllum hliðum, mest 2,4 sm á hlið nær öðrum enda, en dregst síðan
jafnt og þétt að sér til hins endans.
Brýni, dökkgrátt, þétt og fíngert, ferstrent og mikið notað, 11
sm að lengd, mest 1,5 sm á hlið, aðeins mjórra í annan endann; nær
þeim enda er á einni hliðinni svolítil hola, eins og byrjað hafi
verið að marka fyrir gati, en hætt við verkið.
Járnbrot, 11 talsins, þar af 7 smá og ómerk, en eitt þeirra gæti þó
ef til vill verið endi af hnífstanga. Hin 5 gætu öll verið af sama
hlutnum, sem kann að hafa verið nokkuð veigamikill; hið stærsta
þeirra er 10 sm langt og 2,4 sm breitt, þykkara í aðra brúnina en
hina. Ógerlegt er að sjá, úr hverju þessi brot geta verið.
.9. Austarihóll, Haganeshreppur, Stcagafjarðarsýsla.
18. 8. 1964.
Hinn 12. ágúst 1964 var Ólafur Þorsteinsson frá Vatni á Höfða-
strönd að vinna með jarðýtu að lagningu vegar heim að bænum
Austarahóli í Flókadal í Fljótum. Bærinn er að austanverðu í daln-
um og stendur í brekkunum upp frá Flókadalsá. Vegurinn liggur
neðan frá ánni fyrir sunnan og neðan bæinn, upp með túninu að
sunnan og sveigir síðan í stórum boga heim að bænum. Þegar slétt-
lendinu við ána sleppir, taka við brekkur, og skaga holt og hólabörð
ögn mislangt fram á sléttlendið. Vegurinn liggur sniðhallt utan í
slíku hólbarði, og þegar ýtt var í veginn, þar sem barðið skagar
lengst fram, varð jarðýtustjórinn var við hrossbein í ýtufarinu.
Rétt sunnan við hrossbeinin glytti í ryðgað járn. Þóttist hann þá