Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1965, Side 52

56
ÁRBÓK FORNLEIFAFÉLAGSINS
hringarnir eru 7,5—8,5 sm í þvermál, fremur flatir, mélið 9,5 sm
langt, ferstrent. Þetta er venjuleg gerð af hringamélum.
Gjarðarhringja úr járni, alveg sporöskjulöguð, snotur, 1. 5,8 sm,
br. 4,2 sm.
Járnstykki ílangt og bogið, 6,2 sm að lengd, og verður ekki ráðið,
af hverju það er.
Eftirmáli til skemmtunar.
Árið 1937 var byggt nýbýli í landi Ytri-Neslanda, svo sem 400 m suðaustur frá
bænum, á hól þeim, sem Borgarhóll hét, en nýbýlið var nefnt Borg. Þegar verið
var að grafa fyrir íbúðarhúsinu, var komið niður á beinagrind úr manni, og
lá hún grunnt, ekki meira en fet. Beinagrindin lá á bakinu og sneri höfuð til
suðvestlægrar áttar. Engir hlutir voru með henni. Beinin voru flutt til Reykja-
hlíðar og grafin þar í kirkjugarði, en sennilega hefur þetta verið fornmanns-
gröf.
Nóttina áður en bein þessi fundust dreymdi Björgu Stefánsdóttur, húsfreyju
á Ytri-Neslöndum, draum. Þóttist hún koma fram I bæjardyr, og sá hún þá
ókunnugan mann standa við hestastein á hlaðinu. Hann stóð norðan við stein-
inn og studdi á hann hendi. Maður þessi var í mórauðri úlpu og grábláum bux-
um, sem gyrtar voru ofan í sokkana, með leðurskó á fótum og skyggnislausa
prjónahúfu kollótta á höfði. Hann hafði pokaskjatta á baki, og fannst húsfreyju
hann fremur förumannslegur, maður nokkuð við aldur og hafði rautt vanga-
skegg. Maður þessi ávarpar húsfreyju og segir: „Ég ætla að biðja þá að vísa
mér veginn í Reykjahlíð, hann Axel og hann Þórarin".
Draumurinn var ekki lengri, og er næst frá því að segja, að þeir koma heim
til hádegisverðar, Axel bóndi, maður Bjargar húsfreyju, og Þórarinn sá, sem
einnig var nefndur i draumnum. Höfðu þeir báðir verið að vinna við að grafa
fyrir húsinu á nýbýlinu Borg, og höfðu nú þau tíðindi að segja, að þar hefði
fundizt beinagrind af manni. Voru nú dregnar saman þær líkur, að Björgu
húsfreyju hefði dreymt þennan mann, og mundi hann vilja, að bein sin kæm-
ust í vígðan reit. Var nú séra Hermann Hjartarson á Skútustöðum spurður,
hvernig fara skyldi með beinin, og ráðlagði hann, að þau yrðu grafin í Reykja-
hlíðarkirkjugarði. Var svo gert, og ekki vitjaði hinn rauðskeggjaði maður
Bjargar húsfreyju eftir þetta.
Björg Stefánsdóttir sagði mér sjálf þessa sögu.
16. Svínadaliir, Kelduneshreppur, Noröur-Þingeyjarsýsla.
12. 7. 1961.
Hjá Svínadal, sem nú er í eyði, hafa lengi legið uppblásin manna-
bein skammt frá garði, og hafa ferðamenn alloft á þau minnzt.
Árið 1961 kom maður, sem ekki sagði til nafns síns, með þessi
mannabein í Þjóðminjasafnið. Þetta er töluvert hrafl úr beina-
grind úr fullorðnum karlmanni.
Engir hlutir fundust með beinunum svo að vitað sé, en allar
líkur benda til, að þetta séu leifar af kumli frá heiðnum tíma, þótt
það verði ekki fullsannað.