Norðurljósið - 01.01.1972, Qupperneq 34

34
NORÐURLJ ÓSIÐ
orðinn 137 ára gamall, þegar þetta gerðist. En ástin á Söru var ekki
kulnuð, og ekki var heldur táralindin þornuð, þótt aldurinn væri
hár. Einhvern veginn finnst mér, að þannig eigi hjónaástin að end-
ast, svo lengi sem bæði lifa.
„Ekki fyrst svo ört af stað með ys og stjá. Hægt í fyrstu, sæk þig
svo og sígðu á.“ Þetta heilræði skáldsins væri ungu fólki hollt að
muna, sem helzt vill hlaupa saman sem fyrst eftir fermingu, sé þá
alltaf beðið eftir henni. Svo endist þessi hullandi ástargrautur ósköp
stutt, svona stundum, virðist mér. En eftir eru sárin eða sálarörin
um ævilöng ár.
Sé grandskoðað allt, sem biblían segir um hjónaband þeirra Söru
og Abrahams, þá kemur í ljós, að hún bar virðingu fyrir manni sín-
um, en hann lét að óskum hennar, þegar henni fannst það miklu máli
skipta. Þetta tvennt eru eðlisþættir vel heppnaðs hjónabands. Nýja
testamentið býður, að maðurinn skuli elska konu sína eins og sjálf-
an sig, og að konan skuli óttast mann sinn, það er: bera virðingu
fyrir honum. Ef maðurinn fer að neyta áfengis, og vilji konan það
ekki, þá ber honum heilög skylda til að sýna henni þá elsku að leggja
niður vínnautnina. Ég veit líka vel, að erfitt getur verið fyrir konu
að sýna manni sínum virðingu, svo illa getur hann komið fram. En
ekki batnar ástandið, þótt óvirðing komi í virðingar stað.
Sonur Söru, ísak, harmaði hana líka. En faðir hans kunni ráð til
að létta þeim harmi af honum. Kunn er sagan, hvernig Ahraham
sendi þjón sinn til annars lands að sækja þangað konu, hana Re-
bekku. Flestir muna líka, að þau eignuðust aðeins tvo sonu, tvíburar
voru þeir. Menn muna líka, að Jakob heitti Esaú hróður sinn hrögð-
um til að ná í frumburðarréttinn, sem tryggði honum hlessun föður
síns og eignarrétt á mestu af því, sem Esaú átti að fá. En því má
heldur ekki gleyma, að Esaú mat frumburðarréttinn lítils, seldi
Jakob hann fyrir brauð og haunarétt. Rebekka var heldur ekki vönd
að ráðum, er hún lét Jakob véla föður sinn. En þegar það var um
garð gengið, kom Esaú til að meðtaka hina miklu hlessun föður
síns. En þá var hún ekki fáanleg lengur. Lítilsvirðing Esaús á rétti
sínum kom honum nú í koll, þótt hann segði við föður sinn: „Hefir
þú ekki nema þessa einu blessun til, faðir minn? Blessa mig líka,
faðir minn!“ Og Esaú tók að gráta hástöfum, segir í heilagri ritn-
ingu.
Þessi forna saga gerist enn í dag. Drengir selja heiðarleik sinn