Norðurljósið - 01.01.1972, Side 54

54
N ORÐURLJ ÓSIÐ
minnsta kosti fyrst eftir komu þeirra í landið. Margir landsbúar
munu þó hafa flúið land fyrir ísrael og haldið vestur eftir ströndum
Afríku. í Karþagó reis upp kanversk menning, þar sem börn voru
lifandi brennd í eldvömb Móloks. Guð varð að hefja upp járnarm
og stálhnefa Rómverja til að mola og að engu gera þá ægilegu við-
urstyggð, sem var þessi Móloks dýrkun.
Þegar við lesum sögu ísraels í heilagri ritningu, sjáum við í fyrri
bók Samúels, að æðsti maður þjóðarinnar, æðsti presturinn sjálfur,
bregzt hlutverki sínu. Hann hét Elí. Hann var líka dómari í landinu.
Hann átti tvo sonu, sem gegndu prestþjónustu við tjaldbúðina,
helgidóm Drottins. Þeir gerðust lögbrjótar miklir og skeyttu ekki
lögum Guðs. Þeir tóku til sín hið bezta af því, sem Drottni var
fórnað, og að auki drýgðu þeir margsinnis hór. Faðir þeirra áminnti
þá, en vægilega mjög, svo að þeir skeyttu ekkert orðum hans. Sem
æðsta manni þjóðarinnar bar honum skylda til að refsa þeim, refsa
þeim með lífláti. En það gerði hann ekki.
Þegar svo var komið, gaf Drottinn þjóð sinni spámann. Það var
Samúel, sem er í hópi beztu andlegra leiðtoga Israels. Drottinn lét
ófrið bera þjóð sinni að höndum. Þá féllu synir Elí, og sjálfur lét
hann og lífið. En andleg forusta þjóðarinnar kom í hendur Samúels.
Hann mun hafa stofnað skóla, þar sem ungum mönnum var kennt,
og þeir búnir undir spámannsstarf, fræðslustarf í andlegum efnum.
Úr hópi þeirra komu svo stundum fram menn, er Drottinn kallaði á
sérstakan hátt til þjónustu sinnar.
Þrátt fyrir allar ráðstafanir féll þjóðin í díki skurðgoðadýrkunar
samlanda sinna. Hvað eftir annað yfirgaf hún Drottin. Loks eftir
tuttugu ára spámannsstarf Samúels, kom mikil trúarvakning. 011
þj óðin sneri sér til Drottins. Eftir það leið langur tími, unz fráfallið
hófst á ný. En eigi að síður krafðist þjóðin konungs, svo að hún
væri eins og allar aðrar þjóðir. Féll Samúel það mjög illa, en Drott-
inn sagði honum að gera vilja fólksins í þessu efni. „Þeir hafa ekki
hafnað þér, heldur hafa þeir hafnað mér, svo að ég skuli ekki leng-
ur vera konunugur yfir þeim.“ (1. Sam. 8. 7.)
Á dögum fyrstu þriggja konunganna, Sáls, Davíðs og Salómós, er
ekki talað um skurðgoðadýrkun að neinu ráði. En eftir andlát Saló-
mós, sem sjálfur hafði farið að dýrka skurðgoð í elli sinni, klofnaði
ríkið. Fyrsti konungur Ísraelsríkis leiddi þar inn dýrkun skurðgoða,
sem hélzt við, meðan það ríki stóð. í Júdaríki voru margir góðir