Norðurljósið - 01.01.1972, Síða 59

NORÐURLJÓSIÐ
59
tízkan, sem nú er á undanhaldi sem stendur, hefir verið mjög um-
deild í Bandaríkjunum vegna freistandi áhrifa, sem henni fylgdu.
Menn vilja gleyma, að dómari okkar dauðlegra manna metur það
alveg jafnt: að girnast verknaðinn og að gera hann. Kristur sagði
við Pílatus: „Sá hefir meiri synd, er seldi mig þér í hendur.“ „Sá
veldur miklu, sem upphafinu veldur,“ segir máltækið. Engin stúlka
eða kona má ímynda sér, að hún gangi saklaus frá dómi Krists, ef
hún með ónógum klæðnaði kveikti eld hórdóms syndar í hjarta
einhvers manns. Vestræn menning er stórsek fyrir Guði á þessu
sviði. Þess vegna rætast á henni fyrr en margan varir orðin, sem
vitnað var til áðan: „Fávitur lýðurinn steypir sér í glötun.“
Uppreisn œskunnar.
Nátengd upplausn hjúskaparlífs og heimilis er uppreisn æskunn-
ar. Hún er ekkert nútímans fyrirbæri. Míka spámaður talar um æsku
sinnar samtíðar með þessum orðum: „Sonurinn fyrirlítur föður
sinn, dóttirin setur sig upp á móti móður sinni.“ Þegar heimilislífið
er í upplausn, er ögun og uppeldi barnanna lílið skeytt. Og fólk, sem
elst upp við sjálfræði, að lúta engum vilja nema sjálfs sín, hefir
farið á mis við þá þjálfun viljans, sem styrkt getur hamingju hjóna-
handsins. Hvernig á æskufólki, sem er sjálfalningar nútímans, að
geta komið til hugar, að það verði að læra að slaka til, reyna að
ná samkomulagi, þegar það á að búa saman við maka? Báðir aðil-
ar vilja ráða, hafa sinn vilja fram. Þegar það svo fæst ekki, þá er
gripið til skilnaðarins. En uppreisn og lögleysi einstaklinga verður
að átumeini í þjóðfélaginu, sem veldur óhætandi skemmdum, þegar
mikill fjöldi lendir á þeirri ógæfu braut, sem ótaminn eiginvilji
leiðir manninn á. Þessi æska, æska uppreisnar og lögleysis, æska
eftirlætis og allsnægta, æska skeytingarleysis fullorðna fólksins,
æska örbirgðar og vonleysis, reynir að flýja sjálfa sig og lífið með
því að leita til fíknilyfja, eiturnautna og áfengis, sem veita stundar-
fró, en aldrei hjartafrið eða hamingju. Er þá skammt að híða menn-
ingarhruns, þegar æskan, sjálf framtíðin, bregzt.
Manndráp og ofsóknir.
Drottinn hafði sagt: „Þú skalt ekki morð fremja.“ Á þeim tímum,
er draga tók að hruni ríkjana beggja, ísraels og Júda, urðu mann-
dráp og morð mjög tíðir atburðir. Helgi mannslífsins var að vettugi