Norðurljósið - 01.01.1972, Síða 94

94
NORÐURLJ ÓSIÐ
ingdóminum, að ég ofsótti ákaflega söfnuð Guðs og eyddi hann?
— og ég fór lengra í Gyðingdóminum en margir jafnaldrar mínir
meðal þjóðar minnar, þar sem ég var miklu vandlætingasamari um
erfikenningu forfeðra minna. En þegar Guði, sem hafði útvalið mig
frá móðurlífi, þóknaðist að opinbera son sinn í mér, til þess að ég
boðaði hann meðal heiðingjanna, þá ráðfærði ég mig eigi jafnskjótt
við hold og hlóð; ekki fór ég heldur upp til Jerúsalem til þeirra,
sem voru postular á undan mér, heldur fór ég burt til Arabíu og
sneri svo aftur til Jerúsalem.“
„Wí að það læt ég yður vita, bræður, að það fagnaðarerindi,
sem boðað var af mér, er ekki mannaverk. Ekki hefi ég heldur tekið
við því af manni né látið kenna mér það, heldur fengið það fyrir
opinberun Jesú Krists.“ (Gal. 1. 13,-—17., 11.,12.).
Læknirinn Lúkas, sem í nokkur ár var með Páli postula, hefir að
sjálfsögðu heyrt hann segja frá afturhvarfi sínu að minnsta kosti
tvisvar sinnum. Hann var með Páli í Jerúsalem, er hann var hand-
tekinn. Þá hélt Páll varnarræðu af tröppum kastalans og sagði frá
því, hvernig hann hefði ofsótt þá, sem fylgdu Kristi, trúðu á hann.
Hann sagði ennfremur, að æðsti presturinn og allt öldungaráðið
mundi bera sér vitni um það. Hann sagði þá e'nnig frá því, að
Jesús frá Nazaret hefði birzt sér á veginum til Damaskus. Með þessu
móti gerði Páll grein fyrir því, hvers vegna hann hefði hætt öllum
ofsóknum og gengið í stað þess í þjónustu hins upprisna Jesú frá
Nazaret. Þetta sýnir, hve Páll var algerlega sannfærður um áreiðan-
leik þess, sem kom fyrir hann á veginum til Damaskus.
Rúmlega tveimur árum síðar stóð Póll frammi fyrir Festusi land-
stjóra Rómverja í Sesareu og Agrippa konungi, en langafi hans var
Heródes mikli, lika nefndur barnamorðingi. Frammi fyrir þessum
mönnum og mörgu öðru stórmenni bar Páll fram vörn sína. Segir
hann þá meðal annars, að hann hafi talið sér skylt að beita sér mjög
á móti nafni Jesú frá Nazaret. Hann segir einnig frá reynslu sinni
á veginum til Damaskus, er hann fór þangað þeirra erinda að of-
sækja þá, sem trúðu á Krist. Hann segir frá ljósinu mikla, sem sólu
bjartara leiftraði um hann um miðjan dag. Segir hann svo orðrétt
á þessa leið:
„Er vér allir (hann og samferðamenn hans) féllum til jarðar,
heyrði ég rödd, er sagði við mig á hebreska tungu: „Sál, Sál, hví
ofsækir þú mig? Erfitt verður þér að spyrna á móti broddunum.“