Norðurljósið - 01.01.1972, Síða 156

156
NORBURLJÓSIÐ
um vegartálmann, lét diskana á eldhúsbekkinn og setti svo stólinn á
sinn stað við' borðið. Svipbrigði sáust ekki á andliti hennar, augun
störðu beint fram fyrir sig. Þar sem hún hafði ekki sólgleraugun,
gat Greg séð, að augu hennar voru fögur, skær og blá, en eigi að
síður alveg sjónlaus. Hann sneri sér undan og fann til feimni eins og
ef hún hefði staðið hann að því að stara á hana.
Morgunverður var ríflegur á Rush heimilinu, og af því tagi, að
Greg neytti hans með góðri lyst. Hann hafði orðið var við það
kvöldið áður, að þakkir voru gerðar á undan máltíð. Þi?ð þótti hon-
um fremur leiðinlegt, en til allrar hamingju stóð það stutt. Nú tók
hann eftir því, að hr. Rush opnaði hók, sem auðvelt var að sjá að
væri biblían. Hann sat þar skelfdur, meðan húsbóndi hans las heilan
kapítula og bað síðan á eftir. Hann sat þar í uppnámi og sárfeiminn.
Aldrei aftur, var ákvörðun hans. Hann yfirgæfi borðið á morgnana,
áður en þessi athöfn færi fram, og það ætti bara einhver að reyna
að stöðva hann.
Dagurinn leið hægt fyrir Greg. Verkin sýndust endalaus, og enda-
lausar göngur fylgdu þeim. Löngu áður en dagurinn væri liðinn,
æptu fætur hans hávær mótmæli, enda umluktir þungum vinnustíg-
vélum. Kvöldmjaltirnar virtust aldrei ætla að enda, og á heimgöng-
unni var hver metri míla. Honum létti svo, er hann settist niður, að
um huga hans flaug, hvort hann mundi nokkru sinni standa upp
aftur.
Kvöldverður var góður, heitur matur, óhrotinn, en smakkaðist
Greg alveg sérstaklega vel. Hann var að reka sig á, að strit og sultur
breyta mikið matarsmekk mannsins.
Þrjózka hélt honum frá þessari vinsamlegu fjölskyldu og kom
honum til að fara til herbergis síns, er lokið var kvöldverði. Hvað
sem því leið, hið eina, sem hann langaði til að gera, var að teygja
úr sér á rúminu og slaka á, þótt ekkert hefði komið honum til að
kannast við það fyrir hinum.
Fyrst um sinn urðu allir dagar þessum líkir. I.íkami Gregs var
alltaf þreyttur, svefninn þungur, hugurinn troðfullur af öllu, sem
hann varð að læra. Hann lærði að þekkja Jim vel, þar sem hann
vann alltaf við hlið hans. Honum tók að geðjast vel að honum og
að virða hann. Það var enginn fagurgljái á þessum unga manni,