Norðurljósið - 01.01.1972, Side 175

NORÐURLJ ÓSIÐ
175
meðhöndla hana, en allt kom fyrir ekki. Önnu hrakaði alltaf dag frá
degi.
Gústaf sat mest hjá henni, en stundum kom Eiríkur hljóðlega inn
og settist við rúmstokkinn. Einn daginn, er hann kom þannig inn,
tók hann í hönd hennar og hvíslaði: „Góða mamma, fyrirgefðu
mér.“ Móðirin lagði hinn handlegginn um háls honum, og hennar
milda augnaráð sagði meira en orð gátu útlistað. Síðan mælti hún:
„Eiríkur, elskaði sonur minn, það sem ég hefi að fyrirgefa, er löngu
fyrirgefið. Ég veit, að þú hefir allan tímann elskað mömmu, — en
það, sem ég þrái, er að þú elskir Guð og Jesúm. Ég get ekki þagað
lengur, Eiríkur.“-----Hún gat ekki sagt meira.
Eiríkur grét, hann gat gert, hvað sem væri, fyrir mömmu, en fyrir
Guði var hjarta hans lokað. Það var kalt og hart eins og ís. Mundi
það nokkurntíma þiðna?
Anna lá veik eina viku, svo var það eina nóttina, að líf hennar
slokknaði kyrrlátlega, meðan maður hennar sat við hlið hennar.
Þetta kæra hjarta hætti að slá, og augun mildu lokuðust í síðasta
sinn.
Faðirinn lét næstum bugazt af sorg. Þrátt fyrir sorgina leit það
þannig út fyrir mörgum, að hann væri byrjaður að hlakka til endur-
fundanna.
Eiríki var allt öðruvísi farið. Engin orð gátu lýst því, sem hann
varð að reyna þessa daga. Kærleikurinn var heitari til mömmu en
nokkru sinni áður, og þegar hún nú var ekki lengur, reyndi hann að
sýna föðurnum miklu meiri umhyggju. Einnig reyndi hann að deyfa
sorgina með því að vinna meir en nokkru sinni áður. Grátið gat
hann ekki. Til þess var hjarta hans alltof hart og stolt.
Jarðarförin fór kyrlátlega fram, en meir hrærði hún við fólkinu,
þar sem þeta var í fyrsta sinn þar í sókninni, að jarðarför fór fram
utan ríkiskirkjunnar. Líkfylgdin var mjög fjölmenn, og söngflokkur
söng marga sálma um trú, upprisu og sigurgleði. Eiríkur hálfvegis
óttaðist sjálfan sig, er hann sá birtuna í augum hinna trúuðu, en
merkti myrkur og dauðakulda innan í sér sjálfum. Einnig kom hon-
um í hug, að hann hefði, ef til vill, með harðúð sinni flýtt fyrir
dauða móður sinnar. Hugsunin um þetta olli honum sárrar kvalar,
sem hann af öllu afli reyndi að kæfa niður og leyna fyrir öðrum.
Nóttina eftir jarðarförina varð hann andvaka. Daginn eftir fór
hann aftur út að plægja. Honum var mjög þungt í sinni og þreyttur