Tíðindi frá nefndarfundum íslenzkra embættismanna í Reykjavík - 01.01.1839, Side 106

106
leiti sé skynsaimir ina&ur og vel a?) ser, vantar
hií) retta lag til afe lialda honuin í skefjuni, verSur
hann -opt fyrir vnnsa, og ]x> inótstöbuinabnr hans
sé látinn sæta bótuni fyrir ósæinilega abferb sína
á þíngi, getur ]>ab saint ekki gjört tölnb orb ótölub
eba óheyrb, og ef presturinn er skapbrábur, getur
slíkur inótstöbuniabur ert hann upp, þángabtil
honiini kann ab verba þab á, ab gleynia um
stundarsakir enibættis verbugleik síniun. I fornöld
töldu einnig löggjafar þíng ab vera heibarlegar
sanikoinur, og inun þab því hafa verib þetta, sem
kom þeim til ab hafa eingvar niætur á, og niæla
svo skorinorbt ánióti því, ab prestar sæktu opt
þíng.
j>ví næst hölduni vér, ab þab eigi vegna
kostnabarins ab ákveba nieb berum orbuni, ab
ekki ineigi kjósa abra inálsfærsluinenn, enn þá,
sem eru í svslnnni og svo nálægt þingstabnum,
seni orbib getur, því þegar þeir eru ólögkænir
menn, á dómarinn ab leibbeina þeim á sama hátt,
seni inálseigendnniini sjálfuni, og vér leyfinn oss
ab endíngu ab bæta því vib, ab ekki þarf ab
óttast, ab þessi tilhlibrunarsemi vib presta, sem
hér er unirædt, muni valda ónaubsynlegum inála-
ferluin, þareb þab er alkunnugt, ab ekki er vant
ab veita prestum gjafsókn fyrri, enn stiptsylir-
völdin eru búin ab álíta, ab þeir hali góbar og
gyldar ástæbtir til ab höfba málib.