Tíðindi frá nefndarfundum íslenzkra embættismanna í Reykjavík - 01.01.1839, Síða 112

112
þíng, án þess ao nokkruni manni detti í hng ab
álasa þeim fyrir þab á nokkurn hátt. þess má
og geta, ab andlega stéttin á vií) alinúgamenn aS
sielda í svo niörguni öbruni vihskiptum, sem
iángtum hættara er vifc a& gefi tiiefni til illrar
umræbu, enn þótt aí> presturinn komi á þíng til
ab gæta réttinda hraubs síns meb ináls-sókn eba
vörn.
Ekki þykir oss þab heldur líklegt, ab vib því
sé ab búast, ab prestar inuni freinur afrækja ab
gæta réttinda braubanna, ef þeim verba ekki ætíb
settir málsfærslumenn á aljrjóblegan kostnab, enda
er þab oss meb öllu ókunnugt, ab nokkurt braub
hér á landi hafi inist réttindi sín fyrir þessa sök.
þab er einnig í veitíngarhréfunum lagt ríkt á vib
presta, ab annast réttindi hraubanna og láta ekk-
ert undan þeini gánga, og í þessu tilliti standa
þeir og undir stöbugri uinsjón prófastanna og
stiptsyfirvaldanna, og vér vitum ekki hetur, enn
ab prestarnir, þegar á allt er litib, hafi híngabtil
synt inikla, og stundum, ef til vill, heldur mikla,
alúb og árvekni í uppfyllíngu skyldu þessarar.
þab fer ab sönnu ab líkuin, ab allir prestar svni
ekki sömu vibburbi í þessu skyni, enda geta nienn
og leidt ser í hug, ab prestar hafi stunduin séb, og
muni stunduin enn sjá, of nijög ígegnuni fíngur
vib abra, er hlut ab eiga. En ver getum ekki
seb, ab rábin verbi bót á þessu meb því, ab setja
prestuin niálsfærslunienn á aljijóblegan kostnab i