Réttur - 01.01.1961, Blaðsíða 18

18
R É T T U R
„Hvað sagði hann?'?
Vern svaraði henni ekki. Hann lagði höfuð sitt að brjósti henn-
ar og hélt henni fast að sér eins og hann leitaðist við að draga
til sín endurnæringu sem gæfi líkama hans þrek til að rísa á
fætur og standa einn.
„Sagði hann ekki neitt, Vern?"
„Hann sagði bara, að hann gæti ekki gert að því, eða eitthvað
þessháttar. Ég man ekki hvað hann sagði, en ég veit hvað hann
meinti."
„Er honum alveg sama, Vern?"
„Ég býst við því, Nellí".
Nellí stirðnaði upp. Hún skalf andartak, en svo stirðnaði lík-
ami hennar eins og hún hefði enga stjórn á honum.
„En þér er ekki sama hvað verður um mig, er það Vern?"
„Nei, guð minn góður", sagði hann, „það er það eina sem
mig varðar um. Ef eitthvað kæmi fyrir — — ".
Langa smnd lágu þau í faðmi hvors annars, á meðan hugsanir
þeirra hrifu þau lengra og lengra inn í heim vökunnar.
Nellí fór fyrst á fætur. Hún var búin að klæða sig og komin
út úr herberginu, áður en Vern hafði áttað sig á, hvað tíminn var
fljótur að líða. Hann stökk fram úr rúminu, klæddi sig og flýtti
sér fram í eldhúsið til að kveikja upp í eldstónni. Nellí var byrjuð
að flysja kartöflurnar, þegar hann hafði komið eldinum til.
Þau sögðu ekki margt á meðan þau borðuðu morgunverðinn.
Þau urðu að flytja, flytja þegar í dag. Það var ekkert annað, sem
þau gátu tekið til bragðs. Húsgögnin voru ekki eign þeirra og
þau áttu svo lítið fata, að ekki var mikil fyrirhöfn að taka það með.
Nellí þvoði upp diskana á meðan Vern tók til dótið þeirra.
Síðan var ekkert annað að gera en að binda vinnuföt hans og
skyrtur í einn pinkil og föt Nellíar í annan og halda af stað.
Þegar þau voru að fara, staðnæmdist Nellí við hliðið og leit
til baka á húsið. Hana gilti raunar einu þótt hún færi úr þessu
húsi, jafnvel þótt það hefði verið eina heimilið, sem hún og Vern
höfðu nokkurntíma átt. Húsið var svo hrörlegt, að það myndi
sennilega falla næstu árin. Þakið var lekt og önnur hliðin var