Réttur - 01.01.1961, Qupperneq 20

20
RÉTTBS
honum, lét hann ekki sjá sig svo að hann skyldi ekki vita hvernig
henni liði.
Um sólsetur staðnæmdist hún og settist á vegarbrúnina. Henni
fannst eins og hún myndi aldrei geta stigið skref í viðbót. Kval-
irnar í líkama hennar höfðu svipt andlitið öllum lit og útlimirnir
féllu aflvana eins og verið væri að slíta þá frá líkamanum. Aður
en hún vissi af var hún fallin í yfirlið.
Þegar hún opnaði augun aftur, lá Vern á hnjánum við hlið
hennar og reyndi að svala henni með því að blaka hattinum. Hún
leit framan í hann og reyndi að brosa.
„Af hverju sagðirðu mér ekkert, Nellí" sagði hann. Eg vissi
ekki að þú værir svona þreytt'.
„Ég vil ekki vera þreytt," sagði hún. „Ég gat bara ekki gert að
þessu, hugsa ég."
Hann horfði á hana góða stund og hélt áfram að blaka hattinum.
„Heldurðu að það geti orðið áður en við erum búin að finna
okkur stað"? spurði hann kvíðafullur. „Heldurðu það Nellí?"
Nellí lokaði augunum og reyndi að hugsa ekki neitt. Þau höfðu
ekki farið fram hjá einu einasta húsi eða bændabýli í allan dag.
Hún vissi ekki hve langt langt væri eftir til næstu borgar og hún
var hrædd við að hugsa um hve langt væri jafnvel til næsta húss.
Hún varð skelfd við tilhugsunina um það.
„Mig minnti að þú hefðir sagt að það væru tvær vikur----------",
sagði Vern. „Sagðirðu það ekki, Nellí?"
„Ég hélt það," sagði hún. „En þetta ætlar að verða öðruvísi
núna, að ganga svona allan daginn."
Hatturinn féll úr hendi hans og hann leit ringlaður í kringum
sig. Hann vissi ekki hvað hann ætti að gera, en hann vissi, að eitt-
hvað varð hann að gera fyrir Nellí nú á stundinni.
Hann tók hana upp og bar hana yfir veginn. Hann fann stað
fyrir hana undir furutré og Iagði hana þar niður. Svo leysti hann
utan af pinklum þeirra og vöðlaði saman fötum undir höfuð henni.
Hitt breiddi hann yfir fætur henanr og læri.
Sólin var sezt og það var að verða dimmt. Vern vissi ekki hvað
hann ætti að gera næst. Hann óttaðist að skilja hana eftir þarna