Réttur - 01.01.1961, Síða 53

R É T T U R
53
þeirra metnir mikils til of lágt. Enn er þess að gæta að áhrifa
verðhækkananna gætir ekki að fullu fyrr en á þessu ári þar sem
við höfum að meira eða minna leyti enn búið við eldra verðlag
á miklum hluta vörubirgða.
Vegna samdráttar atvinnu er augljóst að sívaxandi hluti verka-
fólks, iðnaðarmanna og opinberra starfsmanna verður að mæta
útgjaldaþörfum, sem ekki geta verið undir 70—75 þús. kr. á ári
með árstekjum sem nema frá 49-608,00 (árslaun verkamanns fyrir
8 stunda vinnu) til 60.000,0 kr. (iðnaðarmenn).
Það er þarflaust að hafa um það mörg lýsingarorð hvert þessar
ísköldu staðreyndir eru að stefna afkomu alþýðuheimilanna í
landinu eða hvaða viðbrögð eru óhjákvæmileg frá hendi þeirra,
sem þær verða að þola.
í tvö ár hefur verkalýðshreyfingin þolað, án mótaðgerða, lög-
bundna kauplækkun kratastjórnarinnar. I eitt ár og mánuði betur
hefur hún eirt kjaraskerðingu „viðreisnarinnar", án þess að hækka
launin. En nú er komið að tímamótum í þeim efnum. Launa-
hækkun er nú ekki aðeins orðin óhjákvæmileg nauðvörn íslenzkra
alþýðuheimila gegn kjaraskerðingu, sem er að færa lífskjör þeirra
niður í svaðið — heldur einnig og ekki síður nauðvörn allrar
þjóðarinnar gegn geigvænlegum afleiðingum „viðreisnarinnar"
á öllum sviðum efnahagslífsins. Mikill meirihluti heildarfram-
leiðslu þjóðarinnar er háður kaupmætti almennings. Lágt kaup-
gjald leiðir því af sér lækkandi þjóðartekjur. Veruleg launahækk-
un eða aukning kaupmáttar með öðrum hætti er því orðin eitt
af grundvallarskilyrðum fyrir því að framleiðslan verði leyst úr
þeirri spennitreyju, sem samdráttar- og kauplækkunarstefnan
hefur hneppt hana í. Launahækkanir einar fyrir sig mundu að vísu
ekki leysa vanda útflutningsframleiðslunnar. En jafnframt því,
sem leggja verður nýjan grundvöll að því, að hún geti farið hrað-
vaxandi næstu árin og þannig staðið undir vaxandi neyzlu, þarf
að bæta stöðu hennar í þjóðarbúskapnum og gera hana færa um
að standa undir þeim launahækkunum, sem nú eru lífsnauðsyn
annarra atvinnugreina. Fyrstu skrefin til þeirrar áttar vrðu þau
að afnema vaxtaokrið og gera ráðstafanir til þess, að vátrygging-
arfélög, farmskipaeigendur og olíuhringar geti ekki mergsogið