Réttur - 01.01.1961, Blaðsíða 69

RÉTTCK
69
leyti er lönd franska Indókína öðluðust sjálfstæði, voru í
Frakklandi 330 stúdentar fyrir hver 100 þúsund íbúanna, en
í Kombodja landi var tilsvarandi tala aðeins 4. í Indónesíu
kom ekki nema 1 læknir á hver 67 þúsund íbúanna. Það er
því eigi að undra, að meðalaldur manna í hinum fyrri nýlend-
um sé óhugnanlega lágur hjá því, sem er í löndum yfirþjóðanna,
og kemur þar bæði til greina lágt lífskjarastig og skortur lækn-
ishjálpar. Meðalaldur manna í sumum þessara landa er ekki
hærri en svo sem 35 ár, en það er hér um hil helmingur af
meðalaldri í löndunum, sem héldu þeim undir oki nýlendukúg-
unarinnar. Þetta er sú arfleifð nýlendustjómarskipulagsins, sem
enn bíður þess, að verða útrýmt.
Ef nýlenduveldin létu stjórnast af hagsmunum nýlendnanna
og veittu þeim þá hjálp, sem fulltrúum þeirra verður svo tíðrætt
um, í stað þess að ræna þær og rupla, þá hefðu nýlenduþjóðirn-
ar þróazt til jafns við yfirráðaþjóðirnar, en ekki orðið eins langt
aftur úr og raun ber vitni í efnahagsmálum, menningu og lífs-
afkomu. Hvernig er hægt að tala hér um samvinnu, þegar lífs-
afkoma vestrænu þjóðanna og nýlendnanna er svo misjöfn, að
enginn samanburður kemur til greina? Hér er alls ekki um
neina samvinnu að ræða, heldur drottnun tiltekinna þjóða yfir
öðrum, þar sem sumar þjóðir ræna aðrar náttúruauðæfum og
vinnuarði, hrifsa til sín þjóðarauð þeirra og flytja heim til sín.
Nýlenduþjóðirnar eiga aðeins eina leið til að gera endi á fátækt
sinni og réttleysi, en hún er sú að afnema nýlendustjórnarfyrir-
komulagið.
Formælendur nýlendustefnunnar reyna að hræða þjóðir heima-
landanna með því að halda því fram, að lífskjör þleirra hlytu að
versna stórlega, ef nýlendurnar yrðu látnar lausar. Þessi stað-
hæfing er ekki á rökum reist.
í fyrsta lagi fletta þeir ofan af sjálfum sér með slíkri stað-
hæfingu, því að þeir viðurkenna gegn vilja sínum, að nýlendu-
veldin haldi áfram að arðræna nýlendur og ósjálfstæð lönd og
sölsi þannig til sín gifurleg auðæfi. Og þetta er vissulega rétt.
En það er einnig alkunna, að það eru fyrst og fremst einokunar-
auðfélögin, sem hirða þennan mikla arð, en engan veginn megin-
hlutinn af þjóðum nýlenduveldanna. Því að það eru ekki þessar
þjóðir sjálfar, sem vilja halda í nýlendustjórnarfyrirkomulagið,
heldur milljónarar og margmilljónarar.
í öðru lagi er það nógsamlega sannað af reynslu margra
landa, er áður voru ósjálfstæð og öðlazt hafa sjálfstæði, að með
hraðri efnahagsþróun auka þau stórlega heimamarkað sinn, svo
að þau geta keypt miklum mun meira en áður af varningi frá