Réttur - 01.01.1961, Side 23

R É T T U R
23
„Ég á til eineykis kerru", sagði maðurinn. „Georg, farið þér Pési
og spennið múlasnann fyrir kerruna. Og verið þið fljótir nú."
Tveir svertingjadrengir komu fram úr fylgsnum sínum og þustu
út um bakdyrnar.
„Við þurfum dýnu eða eitthvað þessháttar til að láta hana liggja
á," sagði Vern.
Svertingjakonan dró ábreiðuna ofan af rúminu og Vern tók
upp dýnuna og bar hana út um framdyrnar ofan á veginn. Hann
gekk fram og aftur á meðan hann beið eftir drengjunum með
kerruna og reyndi að telja sér trú um að enn væri öllu óhætt hjá
Nellí.
Þegar kerran var tilbúin stukku þeir allir upp í hana og óku
niður eftir veginum eins hratt og múlasninn komst. Það tók þá ekki
hálftíma að komast að rjóðrinu, þar sem hann hafði skilið Nellí
eftir og honum varð nú ljóst, að það voru liðnir þrír tímar eða
meir síðan hann yfirgaf hana.
Vern stökk af kerrunni og kallaði á Nellí. Hún gaf ekkert svar.
Hann hljóp upp brekkuna og kraup niður við hlið hennar.
„Nellí!" sagði hann og hristi hana. „Vaknaðu, Nellí! Þetta er
Vern, Nellí!"
Hann gat ekki komið henni til að svara. Hann lagði andlit
sitt að vanga hennar og fann að hann var kaldur. Hann lagði
lófann á enni hennar og það var líka kalt. Svo þreifaði hann á
úlnlið hennar og lagði eyrað að brjósti hennar.
Svertingjanum tókst loks að toga hann burtu. Langa stund var
honum ekki Ijóst hvar hann var né hvað hafði komið fyrir. Það
var eins og vitund hans hefði fullkomlega verið þurrkuð út.
Svertinginn reyndi að tala við hann, en Vern heyrði ekki orð
af því' sem hann sagði. Hann vissi að eitthvað hafði gerzt og að
andlit Nellíar og hendur voru kaldar og að hann gat ekki fundið
hjarta hennar slá. Hann vissi það, en hann gat ekki komið sjálf-
um sér til að trúa því, að það væri satt í raun og veru.
Hann féll á grúfu á jörðina, þrýsti andlitinu niður í furunálarn-
ar og boraði fingrunum niður í mjúkan, rakan svörðinn. Hann
heyrði raddir fyrir ofan sig og hann heyrði orðin, sem þessar raddir