Réttur - 01.01.1961, Síða 19

RÉTTUR
19
gengin út af grunnstólpunum og pallurinn fyrir framan húsið
lafði allt niður að jörðu.
Vern beið þar til hún var tilbúin að leggja af stað. Þegar hún
sneri sér við og hélt af stað, stóðu tár í augum hennar, en hún
leit aldrei aftur til baka. Er þau höfðu farið mílu eða svo, var
bugða á veginum og húsið hvarf bak við furutrén.
„Hvert eigum við að fara Vern?" spurði hún og horfði á hann
tárvotum augum.
„Við verðum bara að halda áfram þangað til við finnum okkur
stað", sagði hann. Hann vissi að hún vissi það eins vel og hann,
að í þessu landi sands og furutrjáa stóðu húsin og búgarðarnir
stundum tíu eða fimmtán mílur hvert frá öðru. „Ég veit ekki
hvað það verður langt".
Þar sem þau þrömmuðu eftir sendnum veginum fann hún ilm
síðustu sumarblómanna allt í kring. Runnar og illgresi huldu
þau sjónum. Hún greip hvert tækifæri sem gafst til að staldra við
og svipast um á bökkum vegarskurðanna eftir blómum. Vern
stanzaði aldrei og hún varð að hlaupa af stað til að ná honum,
áður en hún hafði komið auga á nokkurt blóm.
Um nónbilið komu þau að læk. Þar var svalt og skuggsælt. Vern
fann handa henni stað til að hvíla sig og áður en hann hjálpaði
henni úr skónum til að hvíla fæturna, sópaði hann saman furu-
nálum í bing fyrir hana til að liggja á og sótti fullt fangið af mosa
fyrir hana undir höfuðið. Vatnið sem hann færði henni, bar keim af
laufi og grasi, en var annars tært og svalandi. Hún sofnaði strax
og hún hafði fengið að drekka.
Það var mjög farið að halla degi þegar Vern vakti hana.
„Þú ert búin að sofa í tvo eða þrjá klukkutíma, Nellí", sagði
hann. „Heldurðu að þú getir gengið svolítið lengra fyrir kvöldið?"
Hún settist upp og lét á sig skóna og fylgdi honum eftir út á
þjóðveginn. Hana svimaði strax og hún var staðin á fætur. Hún
vildi ekki nefna það neitt við Vern til þess að auka honum ekki
áhyggjur. Svo fann hún til sársauka við hvert fótmál, sem hún
steig. Annað veifið varð þetta að næstum óbærilegum kvölum og
hún beit á vörina og kreppti hnefana, en hún hélt áfram á eftir