Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Blaðsíða 14

Láki gekk að stigagatinu með könnuna, en
rann til á spýjublautu lúkarsgólfinu og datt, og
kjötsúpan helltist yfir hann. Hann brölti bölv-,
andi á fætur og klifraði upp stigann. í vonzku
sinni gleymdi hann að sæta lagi aftur eftir, svo
að um leið og hann kom undan hvalbaknum hjó
skipið í báru, tók sjó framan yfir sig og Láki
fékk alla dembuna yfir sig, svo að ekki var þurr
þráður á honum. Varð það félögum hans í
brúnni til mikillar skemmtunar. Ekki bætti
þetta skap Láka, eftir ófarirnar niðri, enda vaf
orðbragðið á þann veg, að fjandinn hefði öf-
undazt.------
Dallurinn hjó og hjó. í fjóra langa daga og
nætur leið Kobbi þær helvítiskvalir, sem útskúf-
aðir myndu hafa mótmælt. Það var nú svo af
honum dregið, að ekkert var eftir annað en að
gefa upp andann. Oft var hann búinn að óska
sér dauða, en enn var hann lifandi. Láki gerði
allt, sem hann gat, Kobba til hjálpar, en það
kom- að litlum notum. Kobbi var búinn að taka
inn öll þau meðul, sem til voru í lyfjakistunni,
að pillunum meðtöldum. Láki fullyrti, að ekk-
ert væri eftir óreynt, nema hreinsað benzín og
heftiplástur, en það voru einu meðulin, sem
Láki þekkti, síðan landlæknisskömmin bannaði
að láta spíra í kisturnar, öllum sjómönnum til'
bölvunar. —----
Loks reis Sule Skerry vitinn úr hafi og skip-
ið fór að kyrrast, enda tími til kominn, fannst
Kobba, er hann skreið upp lúkarstigann, náföl-
ur, rytjulegur og titrandi á beinunum, svo aðj
ekki var sjón að sjá, augun þrútin og hárið,
úfið, skyrtan hörð af gamalli spýju og buxurn-
ar eins og harmonikubelgur.
Skozka ströndin birtist smátt og smátt í
sortanum, en Sule Skerry vitinn benti með ljós-
armi sínum á Pentlandsfjörð. — Velkominn,
Kobbi, gjörðu svo vel og gakktu í bæinn!
Smátt og smátt hresstist Kobbi. Norðursjór-
inn var sléttur og sólin skein. öðru hvoru grillti
í ströndina, og þegar dimma tók, sást ljósa-
dýrðin frá bæjum og borgum í landi.
Þegar hafnsögumaðurinn koin um borð við
Spurn vitaskipið, til að sigla skipinu upp Hum-
berfljótið til Grimsby, var Kobbi alveg búinn
að ná sér. Hann var matlystugur og kátur, en
þó var undir niðri óljós kvíði fyrir heimferð-
inni. En Kobbi hristi það af sér. Den Tid den
Sorg, eins og Danskurinn segir, hugsaði hann.
3.
— Þetta er nú Ræbískver, sagði Láki, en
Kobbi tók varla eftir því. Hann var að horfa á
hina uppljómuðu sporvagna, stóru hestana með
hófa eins og potthlemma, og fólkið. Þeir félagar
voru nýkomnír í land, uppábúmr og snurfuns-
aðir.
—• Sjáðu nú til, Kobbi minn, sagði Láki. —
Nú er klukkan sex, búið að loka öllum búðum,
svo ekki er hægt að verzla í kvöld. Nú, nú,,
Palass og bíóin byrja ekki, sýningar fyrr en
klukkan 9. Þess vegna förum við hér inn í þessa
fallegu sjoppu og fáum okkur einn bjór og skoð-
um lífið. Ekki satt, Kobbi?
— Jú, það getum við gert, anzaði Kobbi. —<
En við skulum ekki drekka mikið, Láki; þú
veizt, að ég er ekki mikið fyrir svoleiðis. Ann-
ars læt ég þig alveg ráða ferðinni, þú þekkir;
þetta allt saman.
— Já, já, vertu bara rólegur, ég þekki allt
þetta drasl, fullvissaði Láki hann. — Hér för-
um við inn, sagði Láki, og stikaði inn langan
gang. Þeir komu inn í stóran sal með fjölda
borða. Margt fólk var þarna inni, allt með bjór-
kollur, og sumir auk þess með minni glös, fyllt
sterkum drykkjum. Loftið þarna inni var óskap-
legt. Þykkur reykur lá eins og ský yfir öllum,
salnum, og einhver fýla, sem Kobbi gat ekki
gert sér grein fyrir af hverju stafaði. Sætin.
voru plussklæddir bekkir meðfram öllum veggj-
um, en kollstólar við borðin á miðju gólfi. öll
voru borðin með steyptum járnfótum og föst
við gólfið.
Hávaðinn var líkastur árniði. Þjónarnir voru
alls staðar á ferð með fulla baklca af bjórkoll-
um og flöskum.
Láki settist við borð hjá fjórum kvenmönn-
um og benti Kobba á kollstól.
Kobbi hikaði. — Getum við ekki sezt út af
fyrir okkur? spurði hann.
— Hvaða vitleysa, anzaði Láki. — Það eru
engin önnur sæti laus og þetta er algengur sið-
ur hér. Seztu bara.
Kvenfólkið hliðraði til við borðið, svo þeir
fengu nægilegt rúm.
Láki pantaði: — Tú pænds and tú wiský.
— Yes, sir.
Þjónninn færði þeim tvö stór glös af bjór og
tvö minni af wiský.
Kobba fannst nóg um. — Ég get ekki drukkið
þetta allt, Láki.
— 0, svelgdu þetta bara í þig. Þetta er
vatnsdaufur f j andi, ekki sterkara en Gvendar-
brunnavatn.
— Lá ..., Láki, mér er orðið flökurt, stundi
Kobbi upp með erfiðismunum. Höfuðið var*
þungt, kaldur sviti spratt af enni hans. Hann
var altekinn máttleysi og leiða.
— Ha, er þér illt? spurði Láki. — Blessaður
VIKlN □ U R
3DG