Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Blaðsíða 42

þess er ég eini maðurinn, sem er fær um að
lesa upphátt úr dagblaðinu fyrir kunningja
mína í kránni. Og þannig erum við allir skírðir*
upp aftur.
Einn bræðra minna á fallegasta bátinn hér í
plássinu, og við urðum ásáttir að skíra hann
eftir dóttur minni, Kamillu. Jæja, við málum
hann gulan og hvítan. En sjáið þér til, herra
minn, — sama daginn og við skírum bátinn,
fer piltungi einn niðri í fjörunni að hrópa upp
um það, að hann sé eins og spælegg. Og síðan er
hann ekki kallaður annað“.
„Einmitt það“, greip ég fram í, „en hvað um
Eldibrandinn?“
„Hans rétta nafn er ,,E1 Resuelto“ (Skelegg-
ur), en þegar þeir sáu, hve snöggur hann var í
vendingunni og hve léttilega hann flaug gegn-
um öldumar, þá kölluðu þeir hann Eldibrand-
inn.
En nú skal ég segja yður hvernig fór fyrir
Eldibrandinum í síðustu ferð hans frá Oran
fyrir rúmu ári síðan“.
Gamli sjómaðui'inn litaðist um til beggja
handa, og þegar hann hafði gengið úr skugga
um, að enginn var á hleri, sagði hann með
breiðu brosi:
„Ég var með í þeirri ferð, skiljið þér. Það
vita allir hér í Torresalina, og ég segi yður það
vegna þess, að við erum hér einir og ég veit, að
þér farið ekki að kjafta því í yfirvöldin. Það er
engin skömm að því að hafa siglt á Eldibrand-
inum. Allar þessar tollstofnanir, riddaraliðs-
skyttur og varðbátar eru verkfæri Djöfulsins.
Ríkisstjórnin hefur fundið þessar plágur upp
til að koma fátæklingunum í bölvun. Smygl er
engin synd. Þvert á móti er það heiðarleg að-
ferð til að afla sér viðurværis, því á sjónum
hættir maður lífi sínu, og þegar í land kemur,
á maður á hættu að verða tekinn fastur. Það er
sem sé verðugt starf fy-rir hrausta og hugprúða
karlmenn.
Ég man vel eftir veltiárunum, þegar við fór-
um tvær ferðir á mánuði og peningarnir flæddu
inn í plássið, svo allir lifðu við allsnægtii’, bæði
embættismennirnir og fátæklingarnir, sem
verða að sjá fjölskyldu sinni farborða með
tveim pesetum, og eins við sjómennirnir.
En viðskiptin urðu sífellt örðugri. Það leið æ
lengra milli ferða og við urðum að gæta ítr-
ustu varúðar. Skipstjórinn hafði nefnilega
sannfrétt, að yfirvöldin hefðu auga með okkur
og vildu gjarnan klófesta okkur.
í síðustu ferðinni vorum við átta á bátnum.
Við sigldum frá Oran um sólarupprás, en uni|
hádegisbilið, þegar við vorum á móts við Kar-
tagena, sáum við svartan reykjarhnoðra úti við'
sjóndeildarhringinn, og skömmu síðar hillti
undir gufuskip, sem við allir könnuðumst við.
Við hefðum heldur kosið að sjá syrta að af
hræðilegu óveðri. Það var fallbyssubáturinn frá
Alicante.
Það var á stinningsvindur. Við lensuðum og
höfðum öll segl uppi.
En segl hafa lítið að segja á móts við upp-
finningar nútímans, og hinn fræknasti sjógarp-
ur stendur ráðalaus gagnvart gufuvélinni.
En herrann má ekki halda, að varðbáturinn
hafi dregið okkur uppi. Það vantaði bara, að
Eldibrandurinn hefði látið góma sig, þegar hann
hafði meðvind! Hann sigldi eins og höfrungur,
með nefið í kafi, meðan sjóirnir gengu inn yfir
þilfarið, og þótt varðbáturinn herti á vélinni,
tókst okkur að halda fjarlægðinni nokkurn veg-
inn. Ef komið hefði verið undir kvöld og myrkr-
ið skollið á, áður en hann gat hafið skothríð á
okkur, hefði hann mátt leita okkar lengi. En
það var hábjartur dagur, og ef varðbáturinn
héldi sig upp við land, myndi hann klófesta
okkur fyrir myrkur. Það var ekki vafi á því.
Skipstjórinn stjórnaði bátnum af mikilli
gætni, líkt og líf híns og velferð væri undir því
komin, að ekkert bæri út af. Lítið, hvítt ský
leið frá varðbátnum og við heyrðum drunur í
fallbyssu.
Við sáum ekkert til kúlunnar, og við hlógum
borginmánnlega að því, að hann skyldi gefa
okkur svona augljósa aðvörun.
Þeir skutu aftur af fallbyssunni, og að þessu
sinni var skotið hættulegra. Það var eins og
stór fugl kæmi þjótandi að bátnum með ámát-
legu væli.
Siglan féll með sundurtættum reiðanum. Segl-
in voru í hengslum. Einn hásetinn hafði fót-
brotnað, þegar reiðinn féll.
Ég get ekki neitað, að okkur var ekki farið
að lítast á blikuna. Það leit helzt út fyrir að
við yrðum að gefast upp. Fjandinn sjálfur,
hugsuðum við, — nú verður okkur stungið í
svartholið fyrir það eitt, að reyna að sjá fyrir
fjölskyldum okkar! Það var tíu sinnum verra,
en lenda í manndrápsveðri.
En skipstjórinn var engu lakari en báturinn.
— Þetta gerir ekkert til, drengir, sagði hann.
Reisið þið varasigluna. Ef þið eruð handfljótir
ná þeir okkur ekki.
Og hann talaði ekki fyrir sljóum eyrum. Við
hömuðumst eins og berserkir. Mannveslingur-
inn, sem fótbrotnað hafði, lá frammi í barka og
engdist eins og maðkur og þreifaði um fótinn,
jafnframt því sem hann kveinaði og bað okkur
,í nafni allra helgra vætta að gefa sér vatns-<
ísopa. Eins og við hefðum tíma til þess! Við lét-»
VÍ KIN G U R
334