Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Blaðsíða 47

kemur' ekki auga á samhengið milli aumra lífs-
kjara og lamaðs manndóms.
Svertingjar í Bandaríkjunum eru 13 millj. að
tölu. Tíundi hver Bandaríkjamaður er svert-
ingi eða kynblendingur. Plantekrueigendurnir í
Suðurríkjunum áttu oft fleiri afkvæmi í kofum
svörtu ambáttanna en með hvítum konum sínum.
Bandaríkjasvertinginn er fyrst og fremst
Suðurríkjamaður. Þangað á hann ætt sína að
rekja og þar standa rætur hans djúpt í mold.
Níu milljónir af þrettán eru ennþá búsettar þar
syðra. En hundruð þúsunda flytjast þó árlega
norður á bóginn, — flýja brott frú þrældómnum
og sultinum á bómullarekrunum, flýja hatrið og
fyrirlitninguna, flýja eymd og tortímingu.
En í verstu óþverrabælum Chicago og New
York, syngja negrarnir angurværa og trega-
fulla söngva sína um Missisippi. Einhver sár
og bitur þrá til hinnar suðlægu moldar, er færði
þeim þó bölvun eina, brennur í blóðinu. Fljótið
mikla, djúpt og dimmt, er skylt elfu þeirra eig-
in sálar.
Það voru svertingjarnir, sem brutu hinar
víðu merkur Suðurríkjanna, erjuðu jörðina,
sáðu og uppskáru, — þótt allt væri það fyrir
aðra gert. Hver minning þeirra um þetta land
er blóði drifin og skelfileg. Samt finnst þeim
að þar eigi þeir lieima. Flestir þræla þar ævi-
langt, vegna þess að þeir eru of blásnauðir til
að flytja norður, þar sem frelsið er hótinu meira.
En til eru margir svertingjar, bæði hálærðir
vísindamenn og aðrir, sem ekki taka það í mál
að flytjast brott, þótt þeim séu allir vegir færir.
Þeir eru tengdir Louisiana og Kentucky órofa
böndum, og þeir trúa á framtíð Suðurfylkj-
anna.
Suðurfylkin mega heita fátækraheimili Banda-
ríkjanna. Þrátt fyrir margvíslega auðlegð jarð-
ar og fágætt grómagn moldar er hagur landbún-
Söngvarinn
Paul Robeson.
Söngkonan
Marian
Anderson.
aðarverkafólks þar hinn bágbornasti. Einu
sinni, meðan hinir voldugu plantekrueigendur
höfðu stórar þrælahjarðir til að berja áfram,
var oft talað um hin auðugu Suðurfylki. Nú
minnir flest á rotnun og afturför suður þar.
Á stórum svæðum standa hallir plantekrueig-
endanna auðar, með slagbranda fyrir dyrum.
Um miðsumar kemur eigandinn ef til vill frá
bústað sínum í borginni, býður með sér vinum
sínum, og hinar 30—40 stofur, sem auðar og
hljóðar hafa staðið allan veturinn, bergmála
nú um stund af glasaglaumi og veizlusköllum.
Kampavínið freyðir, whiskyið ólgar og óteljandi
vínblöndur eru bornar um sali. En aki'ar og lend-
ur jarðanna falla í órækt og þekjast illgresi.
skógurinn sækir á og leggur smám saman und-
ir sig að nýju þær víðáttur, sem áður höfðu ver-
ið frá honum teknar.
I botnfalli þessa stjórnleysis og ólifnaðar
draga svertingjarnir fram lífið. Þeir eiga aðeins
örlítið brot af lendum Suðurfylkjanna, en rækta
meginhluta þess, sem ræktað er. Þeir rækta
helminginn af allri þeirri baðmull, sem fram-
leidd er í heiminum, en ganga sjálfir í aumum
og rifnum druslum. Þeir eru fjórði hluti íbú-
anna, en tekjur þeirra nema ótrúlega litlu broti
af heildartekjum fylkjanna.
Ærin viðbót er það við fátæktina og armóð-
inn, að við hvert fótmál eru svertingjarnir
minntir á literni sitt. Þeir eru álitnir „óæðri
verur“ en hvíta „herraþjóðin“, sem þeir búa í
tvíbýli við.
Kennari nokkur á að hafa spurt nemendur
sína, hvaða refsingu þeir gætu hugsað sér
versta, Hitler til handa. Svertingjatelpa svar-
aði:
— Málið þið hann svartan og sendið hann
hingað til Ameríku!
Strax á barnsaldi'i fá svertingjarnir að kenna
VÍKINGUR
339