Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Blaðsíða 27

Málefni dagsms
Landhelgismálið.
Landhelgismálið — stækkun landhelginnar,
er orðið svo aðkallandi mál, að allir vel hugs-
andi menn hljóta að sjá hvílík ógæfa vofir yfir
ef eigi verður að gert í tíma, þar eð við borð
liggur, að fiskimiðin okkar verði eydd á fáum
árum, af innlendum og erlendum mönnum, með
gjöreyðandi tækjum. Nú þarf að stinga við fæti
í tíma. Landhelgin þarf að færast út hið bráð-
asta, um leið og allir firðir og flóar eru frið-
aðir fyrir hvers konar botnsköfum, þ. e. drag-
nót og botnvörpu.
Minnsta krafa okkar hlýtur að vera 4 sjó-
mílur frá yztu annnesjum og útskerjum.
Dæmin eru að sanna það með hverju tungli,
ef svo mætti segja, að heil hafsvæði leggjast í
auðn, allur fiskur gengur til þurrðar á stórum
svæðum, af of mikilli notkun þeirra veiðarfæra,
sem áður voru nefnd. Hvar stöndum við ef
fiskimiðin okkar verða ekki hvíld fyrir þessum
tækjum og á þeim létt í tíma?
ísland á ennþá mestalla afkomu sína undir
gjafmildi landgrunnsins okkar og landhelginn-
skjóðunni, hvort heldur þau hafa mútað hon-
um til að þegja, eða hann hefur ekki viljað
bregðast húsmóður sinni.
Lopez hafði haft sterkan vörð við landamærin.
Og við, sem bjuggum í Fort Ross, létum ekki
undir höfuð leggjast að spyrja alla, bæði veiði-
menn og kaupmenn, sem komu norðan úr fjöll-
unum, hvort þeir hefðu oi-ðið varir við Doyle
eða Olgu.
En maðurinn, konan og múldýrið virtust vera
þurrkuð út af yfirborði jarðar. Við vorum' far-
in að halda, að þau hefðu hrapað niður í ein-
hverja gjána.
Um það bil ári síðar var ég vakinn af fasta
svefni við það, að barið var harkalega að dyr-
um hjá mér.
— Eruð það þér, læknir?
Það var Doyle. Hann stóð á öndinni af mæði
og bað mig að stíga á bak hesti mínum og ríða
norður í fjöllin.
ar. Ennþá hefur oss eigi tekizt að fá það verð
fyrir landafurðir okkar, og það magn, sem þarf
til að afla þess erlends varnings, er með þarf
til þess að þjóðin geti fylgzt með og lifað menn-
ingarlífi, en það kemur vonandi, með aukinni
tækni. Eins fávíslegt og það er að gefa eigi
landhelgismálinu þann gaum er þarf, áður en
það er um seinan, er hitt að viðurkenna ekki,
að framtíð þjóðarinnar byggist jafnframt á því
að rækta og klæða landið okkar, sem bezt má
verða, svo að það geti orðið til þess að velmeg-
un haldist þótt hafið bregðist á stundum. Þetta
landhelgismál er svo mikið lífsspursmál, að nú
veltur á því hvernig á er haldið. Enginn efi
getur leikið á því, að það er okkar einkamál,
hver landhelgismörk við treystum okkur til að
verja, með nýjum og fullkomnum tækjum, sem
við hljótum að afla okkur hið bráðasta, þar eð
landgrunnið er okkar eign, þótt eigi sé enn við-
urkennt, sennilega mest fyrir þá sök að við höf-
um eigi lýst því yfir á opinberum vettvangi, en
stækkun landhelginnar kemur fyrst og fremst
útvegi hinna smærri skipa til góða og svo öðr-
— Eyddu engum tíma til ónýtis! í guðs bæn-
um! Það er um líf eða dauða að tefla.
Ég þarf í rauninni ekki að segja meira, ekki
heldur að lýsa ferðinni, sem stóð fram undir
kvöld daginn eftir, að við komust á leiðarenda
norður í Chezas. Svartir villimenn skutu upp
kollunum á leiðinni, en hurfu jafnskjótt og þeir
heyrðu rödd Doyles.
Við stönzuðum í fögrum dal, fyrir framan
lítið, snoturt hús, með fallegum garði í kring.
Irinn þaut inn í húsið á undan mér. Ég fylgdi á
eftir, hóstaði vandræðalega og lauk upp dyrun-
um að. innsta herberginu. Þar lá Doyle á hnján-
um við stórt rúm og grét eins og barn. I rúminu
lá Olga. Hún strauk um hár hans og malaði eins
og köttur við heitan eld. Og undan öðrum hand-
arkrika hennar gægðust tvö lítil augu forvitn-
islega út í heiminn. Hún þurfti ekki á hjálp
minni að halda.
V I K I N G U R
319