Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Blaðsíða 64

stóð hann upp, bíspertur fyrst og hvæsti, en
lyppaðist svo niður og skalf og nötraði af
hræðslu. Honum var auðsjáanlega ljóst, til hvers
við vorum komnir. Eitt augnablik fann ég til
meðaukmkunar með dýrinu og leit framan í
Colling, en þar var enga miskunn að sjá, svip-
urinn járnharður og ákveðinn.
„Þú tekur hann og reynir að halda honum á
meðan ég kem tönginni um hálsinn á honum“,
sagði Colling. „Passaðu bara andiitið".
Ég fikaði mig hægt og hægt að horninu, en
þegar ég var rétt kominn að því að góma Pétur,
skauzt hann eins og byssukúla fi-arn hjá mér.
Nú byrjaði hinn villtasti eltingarleikur um allt
herbergið. Madagaskar-Pétur stökk upp í koj-
una, þaðan upp á skápinn, niður á þvottaborð-
ið, milli fóta okkar og um allt. Hann ýmist
mjálmaði eða hvæsti. Loks gat ég kastað mér
ofan á hann á gólfinu, og Colling var ekki seinn
á sér með töngina.
Þegar við vorum alveg vissir um að Mada-
gaskar-Pétur væri steindauður, en alls ekki fyrr,
settum við hræið í pokann, ásamt tönginni, og
fleygðum fyrir borð.
í herberginu var allt á tjá og tundri eftir or-
ustuna, en sem betur fór var ekkert brotið, en
það tók okkur langan tíma að koma öllu í samt
lag og afmá öll vegsummerki.
Á morgunvaktinni slotaði veðrinu og skipinu
var aftur snúið í rétta stefnu og um hádegið
var komið bezta veður.
Johnson fór niður af stjórnpalli þegar veðrið
fór að batna um morguninn, gekk með Louis
bátsmanni um allt skipið til að athuga hvað af-
laga hefði farið um nóttina, en fór síðan inn til
sín. En um hádegið kom hann í lúkarsdyrnar,
gáði um allt, eins og hann væri að leita að ein-
hverju og starði síðan lengi þegjandi á Colling,
sem sat þar inni, gekk síðan á burt.
Aldrei spurði Johnson neinn hásetann um
Pétur, en gekk lengi leitandi um allt skipið þenn-
an dag. Síðan fór hann til herbergis síns og
lokaði að sér.
Þegar við komum til Halifax, kallaði skip-
stjórinn okkur Colling fyrir sig og sagði, að
annar stýrimaður myndi greiða okkur það, sem
við ættum inni, eða gera upp við okkur. Því nær-
veru okkar um borð væri ekki lengur óskað.
Enga ástæðu færði hann fyrir þessum brott-
rekstri, sem mun þó vera venja, en við spurðum
heldur einskis.
Ég verð að viðurkenna, að ég sá reglulega
mikið eftir þessu skipsplássi, sem var það bezta,
sem ég hafði komizt í árum saman, og ég vona,
að ég eigi eftir að sigla á skipi með Johnson. —
Þegar hann er búinn að gleyma, að nokkurn-
Miðavísur
Kollaf jör'ourinn miðjan má
maður talinn vera,
Lágafell og Lundey þá
lítur saman bera.
Fjarðarmótum einatt á
er að vœnta hviðu,
hragnar segja beri þá
borg í Vallárskriðu.
Beri ekki bátinn fall
brimils lcviku jarðar,
múlimn undir Akrafjall
er á miðju fjarðar.
Þeir sem ekki þjáir stolt,
þurfa ei dýpra að slaga,
beri háls í Brautarliolti,
brimleið fyrir Skaga.
★
Morgunn við hafsbrún
Hvltum armi heiðbláinn
hringar barm á legi.
Austri hvarminn opnar sinn,
uppi er bjarmi af degi.
Stephan G. Stephansson.
★
Stökur
Vindur strauk um víðan mar,
vatnið fauk í rokum,
kjafti lauk upp kólgunnar,
kafalds rauk úr fokum.
Stormar trylltu hrygnu hjúp,
hvergi stillt á förum,
eitri bylti unnur djúp,
illsku fyl.lt af vörum.
■ Sigurður Breiðfjörð.
tíma hafi verið til kvikindi, sem hét Madagask-
ar-Pétur.
356
VÍKINGUR