Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Blaðsíða 40

uxa. Og nú hófst einkennileg hraðsigling yfir
fjörðinn. Pétur Gústav hélt fasí'. og kaðaliinn
skarst inn í hendur hans. Hann hottaði og blístr-
aði ákaft af gömlum vana líkt og þegar hann
ók vagni, en ekkert dugði. Báturinn þaut yfir
hafflötinn, svo stefnið skarst niður í sjávar-
yfirborðið og sjórinn fossaði yfir borðstokkana.
Hvalurinn var ómótmælanlega sterkari en Pét-
ur. Þarna þaut hann áfram með Pétur Gústav
og bátinn í eftirdragi, og slíka sjóferð hafði
Pétur aldrei reynt áður. Dýrið var gjörsam-
lega hamstola og þaut upp að bryggjunni, en
beygði síðan til hliðar og synti inn undir sjó-
búðina, þar sem það sat fast og barði æðis-
gengið í kringum sig með sporðinum svo sjórinn
freyddi umhverfis það. Og Pétur Gústav varð
að fylgjast með alla leiðina, blóðrauður í fram-
an af áreynslu og miður sín af hræðslu. Gremju-
legast var þó að heyra glymjandi hláturinn í
hinum veiðimönnunum meðan á ferðalaginu
stóð. Því Lars hló hrossahlátur og þeir allir
hinir. Söderberg hló, og litli hjólbeinótti And-
ers hló, og litla ungfrúin hló svo að tárin
streymdu úr augum hennar. Allir hlóu. Það var
fieldur ekki svo undarlegt, því svo hratt bar
Pétur Gústav af stað, að síðast sást ekkert ann-
að en sjórinn, sem freyddi umhverfis bátinn,
skuturinn, sem reis upp í loftið og olíutreyjan
hans Péturs, sem stóð eins og rautt strik upp
úr sjónum.
Við sjóbúðina var unghvalurinn drepinn, en
úti á sandgrunninu blæddi stóra hvalnum út.
Hann flakaði allur í sárum. Blóðið streymdi úr
nösum hans og síðusárum. Dökkgrá hveljan
hékk í flyksum utan á honum og úr þeim svöðu-
sárum dreyrði einnig.
Utan úr úthafinu hafði hvalurinn komið. Inn
í hin þröngu sund var hann og afkvæmi hans
rekið og þar var gengið af þeim dauðum.
Mikill fögnuður ríkti í öllu nágrenninu. Fólk-
ið streymdi að úr öllum áttum, og um kvöldið
gat þarna að líta einkennilega samkomu.
Bryggja Söderbergs var troðfull af fólki.
Fullvaxta karlar og konur, drengir og telpur
stóðu þar um sólarlagið og horfðu út á f jörðinn.
Stórum bát var róið til lands og var sinn
hvalurinn festur með köðlum við hvort borð.
Söderberg reri í stafni, en í skutnum stóð Lars
og lyfti hattinum í kveðjuskyni fyrir frú Öman,
sem stóð á bryggjunni.
Veiðin var dregin á land á smáeyju, þar sem
hún skyldi geymast yfir nóttina.
Næsta dag voru miklar ráðagerðir hafðar um
það, hvað gera skyldi við dýrin, og auðvitað
var frú Öman fyrst og fremst spurð ráða. Hún
hugsaði málið nokkra stund, en dóttir hennar,
sem bjó yfir fjölmörgum snjöllum hugmyndum.
stakk upp á því, að Lars skyldi sigla til borg-
avinnar með hvalinn og leggjast úti fyrir höfn-
inni og sýna hann skóladrengjum fyrir pecinga.
Þá byrjaði Lars að stama.
„Fa — a — a — a — ra ti — il boo — org-
arinnar", segir hann. „0 — Og svo ú — úldna
þeir á sjó — ónum og fý — ý — ýluna le —
eggur af þeim, o — og sv — o ke — kemur
lögreglan og re — ekur mig heim. Nei, fj —
fja — anda kornið“.
En þá kom hagsýni frá Öman til sögunnar.
„Nei, það skulum við ekki gera“, sagði hún.
„En við skulum síma til vísindaféiagsms um
þetta, þá getum við vafalaust selt hvalina".
Enginn viðstaddra vissi hvað Vísindafélagið
var. En þeir þekktu frú Öman, og þess vegna
fóru þeir að ráðum hennar.
. Og sama kvöldið komu tveir herrar út í
skerjagarðinn. Þeir keyptu hvalina fyrir 250
krónur (Lars heimtaði 1000 krónur í fyrstu)
limuðu þá sundur, tóku úr þeim beinin og fóru
með þau til borgarinnar. Það átti að nota þau
við lestur, sagði ann'ar þeirra, maður með vanga-
skegg og gleraugu.
Spikið máttu veiðimennirnir hirða sjálfir.
Þeir bræddu það og seldu lítrann af lýsinu á
eina krónu og fimmtíu aura, og giæddu á því
mikla peninga. Tvö hundruð og fimmtíu krón-
unum skiptu þeir þannig, að Söderberg, And-
ers og Lars og piltarnir hans fengu 25 krónur
í hlut, en afganginum var skipt milli annarra
veiðimanna.
Þeir, sem tóku þátt í veiðiförinni frá byrjun
og skutu fyrsta skotinu, áttu að fá mest, sagði
frú Öman, og enginn mótmælti því. Rétt skal
vera rétt, og þetta voru daglaun, sem gott hefði
verið að fá oftar.
Hreystiverkið féll ekki í gleymsku. Frá því
er sagt jafnt þegar sólin ljómar yfir grænum
eyjum og þláum sundum, og þegar ísþekjan ligg-
ur þykk og órofin milli hinna dökku skerja.
Þórir Friögeirsson þýdcu.
£mœtki
Stína litla var á fimmta ári. Hún hafði verið að leika
sér í sn.iókasti, ásamt dreng- og telpu, en kom allt í
einu háskælandi inn til mömmu sinnar. „Pési er vondur
við mig“, sagði hún, „hann vill ekki sjá mig framar“.
„Hvaða vitleysa er þetta, væna mín“, sagði mamma
hennar, „þið Pési hafið alltaf verið svo góðir vinir“.
„Já, en hann er alltaf að kasta snjó í hina stelpuna,
en kastar aldrei í mig“, volaði telpan og ætlaði aldrei
að láta huggast.
332
V í K I N G U R