Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Blaðsíða 23

á þessum slóðum. Þar bjuggu um tvö hundruð
hvítra manna, sem flestir voru giftir. Þar var
skemmtilegt að vera. Landsbúarnir voru frið-
samir og duglegir. Loftslagið var gott. Hvítu
mennirnir héldu uppi fjörugu samkvæmislífi.
Það voru allt virðulegir og hamingjusamir borg-
arar. Og þar fór enginn í manngreiningarálit.
Doyle, já hann var auðvitað Iri, og bjó ekki í
Fort Ross. Langt í norðri, þar sem brezku,
þýzku og portúgölsku nýlendurnar mættust, var
lítið, sjálfstætt negraríki, sem nefndist Chezas.
Konungur þess, sem var villtur, hafði horn í
síðu hvítu mannanna. Doyle var eini hvíti mað-
urinn, sem komizt hafði í vinfengi við hann og
hafði leyfi til að veiða fíla í skógunum í landar-
eign hans. Og Doyle kom ekki til Fort Rosse,
nema til að selja fílabein og skipta á því og þeim
vörum, sem hann gat komið í lóg í Chezas. Þetta
gerðist annanhvern mánuð, og hann var vanur
að vera um kyrrt í viku. En það var nóg til þess,
að hann var á allra vörum allan ársins hring.
Ég lagði ekki trúnað á helminginn af þeim
sögum, sem ég heyrði um Doyle, þegar ég kom til
Foi-t Ross. Hann hafði þá nýverið heimsótt bæ-
inn. Og allir hneyksluðust á honum. Hvað það
var, sem fólk setti út á Doyle? Allir viðurkenndu,
að hann væri hugrakkur maður. Hraustmenni
og einstök fílaskytta, skefjalaus og áræðinn. En
hann hafði helzt til of mikið álit á sjálfum sér.
Hann heimsótti mig að fyrra bragði einn dag-
inn, flókahærður risi og fallegur eins og skógar-
guð. Hann var hattlaus. Hann lét skyrtuna
flaka, svo maður sá loðið brjóst hans. Hann
var ekkert nema sinar og vövar, hertur við veið-
arnar í skógunum, liðugur eins og pardusdýr.
En það var ekki einungis útlit hans, sem hafði
sterk áhrif á mann, — hann bar einnig hríf-
andi persónuleika. Hann var í alla staði kempa,
sannur karlmaður.
Þetta varð upphafið að einkennilegri vináttu,
sem hélzt í mörg ár. Ég gat oft gert honum ýms-
an greiða. Eiginlegir vinir vorum við raunar
ekki, en hann dvaldi helzt hjá mér, drakk viskíið
mitt og stærði sig af ævintýrum, sem hann hafði
ratað í við fílaveiðarnar, af vegalengdunum,
sem hann hafði gengið, af því hvernig hann
hefði leikið á héraðsstjórana, bæði þá brezku,
þýzku og portúgölsku, af þekkingu sinni á negr-
unum og töfrabrögðum þeirra, af því valdi, sem
hann hefði yfir kónunginum í Cheza, og af hinu
frjálsa veiðimannslífi, sem hann lifði. .. . Því
þannig eiga menn að lifa, sagði hann. Mig furð-
aði oft á umburðarlyndi mínu gagnvart honum,
en ég hafði líka gaman af honum öðru hvoru,
ég leit á hann sem merkilegt afbrigði, sem
„skáldsöguhetju”.
„Það var enginn í verzluninni, nema Olga. ..
Þótt undarlegt kunni að virðast var það ekki
fyrr en hann heimsótti mig í þriðja sinn, að ég
komst að því, hve fráhverfur hann var öllu
kvenfólki. Hann hafði bölsótazt svo lengi yfir
íbúunum í Fort Ross yfirleitt, að ég hafði ekki
veitt því athygli, að honum var einkum uppsig-
að við kvenlegg mannkynsins.
Eitt sinn kom ungfrú Lauria, systir héraðs-
stjórans, í heimsókn til mín. Doyle var þá stadd-
ur hjá mér. Hann var nýkominn. En þegar við
heyrðum til hennar utan af veginum, gekk hann
inn í hliðarherbergi og lét ekki á sér kræla fyrr
en hún var farin.
— Hví í fjáranum ertu að hæna að þér svona
pilsfugla? spurði hann.
Ungfrú Lauria var á viðsjárverðasta aldurs-
skeiði, 48 ára, öflugur talsmaður safnaðarmál-
efnanna og kannski dyggðugasta konan í Foi*t
Ross. Hún hafði heimsótt mig í tilefni af hljóm-
leikum, sem hún ætlaði að gangast fyrir til
styrktar fátækum safnaðarbörnum. Ég hló. En
hann reiddist.
— Gættu þín að falla ekki í gildruna, sagði
hann ákafur. — Láttu aðra um það, lieimskingj-
ana, sem ekki geta um frjálst höfuð strokið, en
verða sífellt að hanga í pilsum kerlinganna
sinna.
Ég hélt áfram að hlæja.
•— Fjandinn hafi þá alla, hélt hann áfram. —
315
V I K I N □ U R