Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Blaðsíða 50

„Fanney hét hítm ..
sín meðal þeirra og yrði að draga sig í hlé. Nei, það
kann enginn tveim herrum að þjóna, og enginn getur
iifað í tveim ólíkum heimum. —
Hann setti þetta „eitthvað", sem í vændum var, í
samband við hinar skrítnu og stríðnislegu hugdettur,
sem hún fékk öðru hverju. Eins konar þrjózku, sem
stafaði af iðrun. Nei, hún ætti víst ekki að leika sér
þannig! Það væri ekki rétt af henni! — Hún sagði
þetta aldrei upphátt, en hann óttaðist að þessu væri
þannig farið.
Hvaða kenjar höfðu til dæmis hlaupið í hana núna?
Einmitt þegar þau voru að hlaupa og skemmta sér í
skóginum, þá hvarf hún allt í einu, líkt og hún hefði
orðið uppnumin. Hviss, — og hún var horfin! Gat það
verið að þetta kunningjafólk hennar hefði komið með
fjarðarbátnum? Og hún þess vegna tekið sprettinn
heim? — Og hann — ? Gleymdur um leið. Þannig var
hún víst. —
Hann danglaði annars hugar í grasið með viðartág.
Svo sneri hann signethringnum, sem hann hafði á
baugfingri, þannig, að hann líktist giftingarhring, þeg-
a.r litið var á hendina ofan frá, og hann starði drykk-
langa stund á hringinn þannig. Það voru einkennilegar
hugsanii', sem vöknuðu í huga hans meðan hann horfði
á hringinn, hugsanir, sem heyrðu til lifi hans og starfi.
Þær voru hvort tveggja í senn, einlægar og hagsýnar.
Hann vissi hvað það var að vera meðal þessara gal-
gopa og ærustumanna, sem sigldu á flutningaskipun-
um. Til voru hlutir, sem einnig þeim voru heilagir,
hlutir, sem þeir báru virðingu fyrir og þeir veittust
ekki að. Og hann þekkti þá, þessi stóru, þrekmiklu börn,
sem gátu slegist, þar til blóðið fossaði úr þeim, og grát-
ið í næstu andránni líkt og niðursetningur yfir bréfi
frá mömmu.
Þegar þeir heilsuðu gömlum kunningja eða nýjum
félaga, skáskutu þeir augunum niður á hægri hend-
ina — líkt og til að reikna út möguleikana fyrir nánari
kynningu.
Nú, væri lítill, gylltur hringur á hendinni, brá oft
fyrir í augum þeirra daufum glampa, sem túknaði —
ef ekki vonbrigði, þá að minnsta kosti einskonar sökn-
uð, dauft bros, sem táknaði bæði kumpánlega samúð
og jafnframt djúpa virðingu fyrir þeim þjóðfélags-
legu böggum og sjálfsafneitun, sem þeir hnýttu ætíð
við þennan litla hlut. En aldrei sögðu þeir aukatekið
orð. Þeir ræsktu sig bara, ef nokkuð var, og settu upp
ósjálfráðan viðurkenningarsvip. Já, svona voru þeir
skrítnir. —
Ef hann gæti nú rétt þeim þannig iiendi, þegar liann
kæmi heim. Honum virtist einhver virðuleiki og karl-
mennska felast í því. Hann var svo ungur. Og átti að
stíga um borð sem yfirmaður, skipa gömlum, þraut-
reyndum harðjöxlum, með húðflúringar um allan skrokk-
inn, fyrir verkum. Hann myndi bera einkennishúfu með
meiri virðuleik, ef hann hefði slíkan hring, og kannski
myndi drengjalegt andlit hans breytast, verða karl-
mannlegra. —
Meðan hann sat þannig og gældi við þessa undarlegu
tvíbytnu ástar og skynsemi, laumuðust tvær ljósrauðar
hendur með fjölda hringa og mjórra gullannbanda aft-
an að honum, tóku fyrir augu hans, og að baki lians
var sagt með hláturmildri rödd: — Geturðu getið hver
þetta er?
Hann svipti sér til og greip utan um hana með báð-
um höndum. Þetta kom svo óvart, að hún missti jafn-
vægið og féll óviljandi í arma hans. Og áður en þau
vissu af höfðu varir þeirra mætzt í kossi. Fyrst virtist
hún ætla að rykkja sér lausri, en svo féll hún aftur
að brjósti hans. Og þannig sátu þau lengi.
Þetta voru fyrstu ástaratlotin þeirra — eftir átta
daga samveru. Þannig sátu þau hreyfingarlaus, líkt
og höggmynd, þrýstu sér hvort að öðru, með lokuð augu
og áköfum hjartslætti — þau vissu ekki hve lengi. Svo
hallaði hann henni aftur á bak, ör og heitur af sigrin-
um, og kyssti hana hvað eftir annað, með ástríðufengn-
um ofsa, þótt hún streittist við að losa sig. Hár hennar
var komið í óreiðu, og í augum hennar logaði skyndi-
leg og óvænt skelfing, svo hann þekkti þau varla aftur.
Hann smitaðist af skelfingu hennar og sleppti henni.
Hún þaut á fætur og horfði á hann flöktandi augna-
ráði, líkt og hún vaknaði frá draumi, líkt og svefn-
gengill, sem hægt og hægt kemur til meðvitundar uppi
á liúsmæni. Hún hopaði nokkur skref, reikaði til og
hallaði sér upp að kræklóttum bjarkarstofni.
Hann rétti úr sér á grasinu, kafrjóður í framan og
með rakan gljáa kossins á hálfopnum, spyrjandi vör-
unum. Hann sá, að hin ungu, mjúku brjóst hennar
bifuðust ákaft, líkt og af sterkri geðshræringu. Það
342
VÍKINEUR