Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Blaðsíða 51

vakti hjá honum sætbeizka iðrun, blandna stolti. Hann
var ekki viss um — hvort hún var hans, eða bara særð
og- reiðubúin að hlaupa í burtu og láta aldrei sjá sig
framar. —
— Fanney, sagði hann lágt og iðrandi og gekk hægt
og varlega til hennar. En hún sneri sér undan, líkt og
af blygðun. Hann reyndi að horfa í augu hennar. En
honum tókst það ekki. Litla brúðuandlitið hennar var
sótrautt og það fóru enn kippir um munnvikin. Hún
var enn í uppnámi.
— Fanney, endurtók hann og lagði stórar hendurnar
við vanga hennar. Svo kyssti liann hana á ennið og
sagði: — Ég veit að það var rangt af mér. En — mér
— mér þykir svo vænt um þig. Ég réði ekki við mig.
Hún leit upp, en horfði í aðra átt. Allt í einu sagði
liún með kynlega sterkri og óvenjulegri rödd: •— Nei,
það var mér að kenna, Eiríkur. Og það var rangt af
okkur báðum.
— Ó, segðu þetta ekki, Fanney! — Hann ætlaði aftur
að faðma hana að sér, en hún streittist á móti.
— Jú. — Það var hugsunarlaust og rangt af mér,
endurtók liún. — Rangt af mér — gagnvart þér.
— En, en þú heyrir — að — að ég elska þig.
— Við skulum fara, sagði hún og lagaði hár sitt, og
það var eins og hún vildi ekki hlusta á játningu hans.
— Ég vil fara heim. Og þú skalt ekki fylgja mér lengra
en að kirkjunni. Mér hefur ekki dottið það í hug fyrr
en núna.
— Hvað þá?
— Að fólk getur farið að liugsa margt. Ég er gestur
á prestssetrinu. Ég verð að gæta þess að hegða mér
siðsamlega.
Hann svaraði þvi engu. Hún lagði af stað niður
sneiðinginn, og hann fylgdi á eftir, dálítið vandræða-
legur. Þau fóru gegnum skóginn, án þess að segja orð.
Hann greip hönd hennar. Og þegar þau lcomu að kirkj-
unni stakk hann við fótum.
— Fanney — ertu reið við mig?
— H — nei. Reið við þig? — Ég er reið við sjálfa
mig. Við höfðum það svo ánægjulegt. Og ég hélt við gæt-
um skemmt okkur saman þangað til þú færir. En nú
er allt eyðilagt. — Ég býst við að við getum ekki hitzt
aftur — eins og áður, Eiríkur.
Hann leit forviða til hennar. „Allt eyðilagt!?“ Hann
braut einfaldan og hrekklausan unglingsheila sinn um
þessa leyndardómsfullu ráðgátu.
— Getum við ekki hitzt aftur?
— Nei, við gátum verið saman meðan við vorum bara
eins og kunningjar. En ekki svona — þú skilur.
— Nei, ég skil ekki neitt, muldraði Eiríkur kafrjóð-
ur. — Er kannski — einhver annar — ég á við, hvort
þú þurfir að taka tillit til einhvers annars manns?
Hún beit í fannhvítan kniplingavasaklútinn, horfði
niður fyrir sig og krotaði í vegrykið með táhettunni á
skónum sínum. Henni fannst augu hans vera éihs og
sogskálar. Svo kinkaði hún kolli — og gaut augunum
fljótlega til hans. Svipur hans hafði breytzt. Nú var
eitthvað slokknað og dautt við unglingslegt andlitið.
Þau gengu nokkur skref, og hann greip hönd henn-
ar, um leið og þau nálguðust hliðið hjá prestssetrinu,
og hvíslaði: — Ég hefði aldrei ger-t það hefði ég vitað
þetta. — Að minnsta kosti ekki fyrr en þú sjálf — ég
á við, fyrr en ég hefði haft rétt til þess, og þú hefðir
leyft það.
— Nú, hrópaði hún, — þú gerðir það þá bara til að
reyna fyrir þér — til að vita, hvort þú gætir leikið þér
að mér — ég á við, eins og þér sýndist.-------- ?
— Hvað segirðu? Nei, Fanney! Ég gerði það vegna
þess að — já, ég hef sagt þér það. Þú mátt halda hvað
þú villt. —
Hann var svo hrærður, að hann gat ekki lokið setn-
ingunni. Hann greip aftur hönd hennar og kyssti hana.
Síðan hvíslaði hann: — Þú heldur mig verri en ég er,
Fanney.
Svo skálmaði hann niður veginn til þorpsins. Hún
gekk hægt í gagnstæða átt — til prestssetursins.
Hún sneri sér við hjá hliðinu -og horfði lengi á eftir
lionum.
Eiríkur Omlie var einkasonur yfirhafnsögumannsins
í þorpinu og stolt foreldra sinna. Þeir höfðu kostað
hann í skóla, þvi liann var skýr og skynugur piltur.
Og kennararnir höfðu búizt við miklu af honum. Eins
og kunnugt er, þá er enn til fólk, jafnvel í barnakenn-
arastéttinni, sem misskilur skólaljósin og blandar sam-
an ástundunarsemi og snilligáfum. En menn með svip-
aða skapgerð og Eiríkur Omlie hafa einn kost, og hann
er sá, að það er nokkurn veginn sama hvaða starfi þeim
er fenginn í hendur: Þeir gera skyldu sína alltaf jafn
samvizkusamlega og sækja jafnt og örugglega fram og
upp þjóðfélagsstigann, unz aldurinn kippir undan þeim
íótunum.
Samt sem áður urðu mörgum það vonbrigði, að gamli
hafnsögumaðurinn, faðir lians, skyldi láta hann fara
til sjós. Hann átti að viðhalda gamalli hefð innan sjó-
mannsf j ölskyldunnar.
Meðal unga fólksins í hvíta Skagerak-þorpinu var
Eiríkur talinn standa öðrum framar og vera af betra
málmi gjörður, en fólk flest. Það voru útgerðarmenn,
nafnfrægir skipstjórar og hetjur í ætt hans. Og sjálf-
ur var hann hafinn yfir alla gagnrýni. Það fékkst eng-
inn um það þótt hann umgengist heldra fólkið í þorp-
inu — hvort heldur það var presturinn eða fógetinn,
sem í hlut átti. Hjá vöggu einstaka manna hafa staðið
góðar vættir, sem gefið liafa þeim hnoða hamingjunnar,
og veitt þeim virðingu allra samborgara þeirra.
En „enginn maður mæðulaus, má í heimi búa“, eins
og þar stendur. Og einnig Eiríkur fann nú fyrir mæðu
sinni. Hann var bæði sár og gramur, og hann sló til
rykugra grasnálanna við vegbrúnina með viðartáginni,
þar sem hann reikaði niður í þorpið. „Hún tilheyrir
öðrum“, muldraði hann annars hugar.
Og hann endurtók þessi orð biturlega, hvað eftir
annað.
Það var líf og fjör á gufuskipabryggjunni, þegar
hraðferjan var væntanleg. Einkum á sunnudögum í
byrjun baðtímans. Ljósklætt æskufólk, sumai’gestir og
heimamenn, sem höfðu tekið svo margt eftir hinum
fyrrnefndu um alla háttsemi, að naumast var hægt að
þekkja þá í sundur, stóðu í þröng á bryggjunni með
hlátrum og sköllum.
Þrjár ungar stúlkur leiddust fram á uppfyllinguna,
V I K I N □ U R
343