Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Blaðsíða 38

Klukkan fimm næsta morgun var frú Öman
komin ofan í bát til þess að fylgjast með hin-
um mikla atburði. Hún hafði lofað dóttur sinni
með sér. Stelpan var enn með stýrurnar í aug-
unum, en himinhrifin af því að eiga nú í vænd-
um að lifa jafnskelfilegt ævintýri og hvalveiði.
f sjómannasögum og lýsingum af veiðiferðum
hafði hún lesið um slík afrek, og þegar hún
sat þarna í bátnum kenndi hún einhvers skjálfta
í maganum við að hugsa til þess, að nú fengi
hún máske að sjá þetta óguvlega dýr lyfta svörtu
bakinu upp úr bylgjukömbunum, og ef til vill
mölva hinn veikbyggða farkost þeirra með einu
sporðkasti.
Hú — ú! Hvað þetta var hættulegt og æs-
andi. Nærri því eins og að lesa spennandi skáld-
sögu.
Söderberg og Lars biðu í fjörunni meðan
bátur frúarinnar nálgaðist. Söderberg horfði út
yfir fjörðinn og kipraði augum til þess að sjá
betur. Hann tvísté og stikaði af æsingu og á-
kafa. Lars skálmaði fram og aftur á bryggj-
unni hjá sjóbúðinni krossbölvandi, eða réttara
sagt reyndi að bölva til að stytta biðtímann.
En honum tókst ekki að koma út úr sér neinu
skiljanlegu orði. Anders ákallaði líka gamla
höfðingjann. Búkstuttur, rauðbirkinn og þver-
móðskufullur sat hann á gömlum bát, sem
hvolfdi þar, og velti rullunni milli tannana og
spýtti hroðalega til að eyða tímanum. Skammt
frá stóðu þeir piltar hans, Pétur Gústav og
Óli. Þeir voru vopnaðir gamalli byssu, sem nú
var kostgæfilega hlaðin, gríðarlöngum staur,
sém á var festur bitur járnoddur, mörgum öx-
um og ýmsum öðrum óhentugri árásarvopnum.
Fólkið skiptist á lágværum kveðjum þegar bát-
urinn með frú Öman lagði að bryggju. Þarna
var nú samankominn einkenniiegur hópur, sem
skyggndist út yfir hafið.
Sólin var nýkomin upp fyrir skógarjaðar-
inn. Lengst til hafs byrgði þykkur þokubakki
fyrir útsýn. Léttur morgunblær gáraði sléttan
fjörðinn á stöku stað. Inn á milli skerjanna var
þokunni létt. Bjart en kalt morgunskinið glitr-
aði á sundunum.
„Hvað ætlið þér nú að gera, Söderberg“,
spurði frú Öman að lokum. Hún þekkti þessa
menn og vildi ekki brýna þá of fljótt til at-
hafna, þó hún hefði fastráðið að veiðiförin
skyldi farin. Hún skyldi reynast kona til að
koma því til leiðar.
Rétt í þessu sást eitthvað dökkleitt bylta sér
í vatnsfletinum nokkra faðma frá landi, og
augnabliki síðar sté þar vatnssúla beint upp í
loftið.
„Hvað eigum við að gera?“ spurði Söderberg.
„Ég veit það ekki. En þarna getur nú frúin
sjálf séð hvers konar dýr þetta er. Þarna gusar
það nú úr sér“.
Frú öman hafði aldrei á ævi sinni séð hval,
en samt vissi hún að þetta var hvalur. Og nú
reið á að sýna festu og myndugleik.
„Þetta er hvalfiskur“, sagði hún. „Auðvitað
er þetta hvalur. Hvað ætti það annars að vera.
Ég fullvissa yður, Söderberg, um að þetta er
hvalfiskur“.
Söderberg stóð enn þá ráðþrota. Hann trúði
því nú að þetta væri hvalfiskur. f dagsbirtunni
trúir enginn á djöfulinn. En samt var hann
ráðþrota. Þá tók Lars allt í einu að sér for-
ustuna.
„Dre-------e — e — e — engir“, kallaði hann
til piltanna. „Nú — ú — ú, nú — ú — ú er að
að du — ga. í bá — átinn með y — ykkur og
ýtið þið fra — á. Nú skal, skr — a — ttinn eigi
mig, verða líf í tu — uskunum".
Um leið greip hann byssuna og stökk niður
á afturþóftuna í bátnum. Svo orgaði hann með
miklum bægslagangi til piltanna að flýta sér.
Annar þeirra greip öxi en hinn skutul um leið
og þeir hlupu ofan í bátinn, síðan settust þeir
undir árar. Lars var óður af æsingu. Hann
hvíaði og baðaði út höndunum þangað til bát-
urinn var kominn fram á fjörðinn. Enn stóð
hann kyrr á þóftunni titrandi af geðshræringu
og starði án afláts á staðinn þar sem bylgjurn-
ar gjálpuðu um gráan, gljáandi hrygg, sem reis
upp úr vatnsborðinu eins og risavaxin kryppa.
Þá stigu skyndilega tvær vatnssúlur upp í
loftið, hvor hjá annari, önnur stór, hin lítil.
„Þei — eir eru tve — eir“ ? öskraði Lars og
hoppaði ofan af þóftunni. Hann gat ekki stað-
ið kyrr lengur.
„Djö — ö — öfullinn á u — u — unga“, hróp-
aði hann til þeirra sem stóðu á bryggjunni.
Nú var báturinn kominn á hlið við höfuð
hvalsins. Lars bar byssuna upp að vanganum,
miðaði vandlega og skaut. Reykurinn barst í
flyksum inn á milli trjánna á ströndinni, leyst-
ist þar upp og hvarf.
Dýrið hvarf sem snöggvast í djúpið, en bát-
urinn valt ofsalega á boðaföllunum, sem stöfðu
frá því. Nokkrum sekúntum síðar gaus nýr
vatnsstrókur upp • í loftið, en nú var vatnið
blóðlitað.
Nú færðist líf í Söderberg, sem enn þá stóð
upp á landi. Þegar hann sá blóðið, áttaði hann
sig fyrst til fulls á hlutunum. Ef Lars þorði,
skyldi hann líka þora. Nú reið á því að herða
sóknina. Hann greip öxi og steig rólegur ofan
í annan bát.
330
V í K I N G U R