Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Blaðsíða 15

drengurinn. Þú ert ekki búinn að ná þér eftir
sjóveikina. Fram á pissjar með þig, lagsi.
Þeir stauluðust fram og Kobbi ældi.
— Bezta ráðið við svona nokkru er skjólgóð-
ur dobbel-wiský, sagði Láki.
Kobbi lét hann leiða sig inn aftur — hanni
var alveg viljalaus.
Láki var nú orðinn bezti vinur kvenmann-
anna við borðið og búinn að kyssa þær allar,
enda óspar á drykkinn.
— Kobbi, hvernig lízt þér á þessa í grænu
kápunni, skrambi mikið boddí, ekki satt?
Kobbi gaf ekkert út á það.
— Við skulum fara að fara um borð, Láki.
— Heyrðu, Kobbi minn, bráðum verður lok-
að hérna, þá förum við beint um borð. Svo för-
um við snemma á fætur í fyrramálið og notura
tímann vel. Dallurinn fer aldrei fyrr en eftir
hádegi. Sem sagt, allt í lagi. Annars voru þær
hérna að bjóða mér í „partí“, en ég sleppi því
nú í þetta sinn. Svo er hún að spyrja mig, þessi
þarna í grænu kápunni, hvernig þér lítist á sig.
Hún er bálskotin í þér, Kobbi. Já, mikið kvenna-
gull ertu, strákur. Svo er ég búinn að þrúkka
henni niður í tvö pund, ha!
— Nei, Láki, ertu frá þér, heldurðu að ég
fari að eyða pundurn í þessar dræsur?
— Ertu vitlaus, maður, kallarðu þetta dræs-
ur? Fínustu stelpur, ha!
— Time! Time, ladies and gentlemen! Time,
please! Eldri maður stóð á miðju gólfi og hróp-
aði svo yfirgnæfði annan hávaða í salnum. —
Time, please!
Kobbi hrökk við. — Hvað er að, Láki!
— 0, það er bara tæm. Það er að segja, það
á að fara að loka, anzaði Láki, veraldarvanur.
■— Við fáum okkur einn til, Kobbi, og förum
svo, fyrst þér lízt ekki á stelpumar.
Gestirnir ruddust út, nokkrir áberandi ölv-
aðir og háværir, en flestir virtust allsgáðir.
Láki hélt um hálsinn á kvenmanni, sem auð-
sjáanlega var búin að lifa sitt fegursta og inn-
byrða marga bjóra. Bæði sungu hástöfum:
„There will always be an England".
TJti var dimmt og gatan illa lýst. Láki gaf
kvenmanninum eitt pund, klappaði á bak henn-
ar og sagði henni á íslenzku, að fá sér bj ór
fyrir það á morgun.
Kobbi og Láki leiddust niður götuna, Láki
skrambi þéttur, en Kobbi meira veikur en
fullur.
— Heyrðu, Kobbi, þarftu ekki að losna við
nokkra pænda af bjór, ha? Komdu, lagsi.
Láki gekk inn húsasund og Kobbi fylgdi.
— Láki, þetta gengur ekki, það getur ein-
hver séð til okkar.
— 0, vertu bara kátur. Allt er í lagi, lagsi
minn, allt er í lagi, lagsi minn, tralalala, söng
Láki hinn glaðasti.
En söngurinn og athöfnin félck skjótan endi.
Risavaxinn skuggi birtist í skotinu. Stóraij
krumlur þrifu í axlir þeirra og dimm rödd
sagði:
— Come on, boys!
Þriggja álna þrekvaxinn lögregluþjónn dró
þá út á götuna. Láki spyrnti við fótum, en
ekkert dugði. Þá þreif hann niður í vasa sinn,
tók upp tíu shillinga, rétti að lögregluþjóninum
og sagði:
— Givv it tú júr óld leití and kiss hör fromm
mí. —
Lögregluþjónninn brást reiður við þessari
ósvífni, skellti handjárnum á báða og dró þá
með sér, nauðuga viljuga.
Kobbi var miður sín af blygðun og hræðslu.
— Vertu bara kátur, Kobbi, þeir hljóta að
sleppa okkur strax á stöðinni, svona sjentil-i
mönnum. Ég kæri helv. durginn fyrir frekjuna.
Ekki varð Láka að spá sinni. Lögregluþjónn-
inn fór með þá inn í stóra, skuggalega bygg-
ingu. Þar voru þeir færðir úr jökkunum og,
vasar þeiri'a tæmdir af fingraliprum náunga.j
Síðan var þeim hrundið inn í hálfdimman klefa
og skellt í lás.
— Hana, takk! sagði Láki.
f klefanum voru tvö óhrein flet og þar með
voru húsgögnin upp talin.
— Hvað heldurðu að verði gert við okkur?
spurði Kobbi veikum rómi.
— Ha, gert við okkur? anzaði Láki. — Bless-
aður vertu, þetta er allt í fínasta lagi, Kobbi'
minn. Við verðum leiddir út við sólarupprás í’
fyrramálið og skotnir! Ég skil annars ekkert í
því, að svínið vildi ekki sleppa okkur fyrir tíu
shillinga, ég hef oft mútað þeim með minni pen-
ing. Verst er, að eiga ekki einn lítinn til að
hressa sig á. Láki hagræddi sér í öðru fletinu,
sneri sér til veggjar og — hraut.
Kobbi var alveg gáttaður, aldrei hafði hann
lent í neinu svipuðu. Þetta var dálaglegt til af-
spúrnar. Hvernig skyldi þetta enda?------
U.
Kobbi vaknaði skjálfandi af kulda og van-
líðan. Hráslagalega kalt var í klefanum, — og
gólfið! Gólfið var allt útatað í spýju. Nú var
það Láki, sem hafði ælt. Stybba af bjór og wis-
ký var svo megn, að Kobba lá við yfirliði.
Láki var nú líka vaknaður og kvaldist af
þorsta. Klukkan var orðin tíu.
Loks voru dyrnar opnaðar og inn kom sá
VÍKINGUR
307