Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Blaðsíða 60

Skemmtileg
smósaga
eftir Vestmann,
íslenzkan
farmann
Þegar við myrtum Madagaskar-Pétur
Johnson stýrimaður var einn af þeim mönn-
um, sem ekki láta að sér hæða. Ekki svo að
skilja, að hann hafi verið illmenni, fantur eða,
eins og við köllum það, „blók“, síður en svo.
Hann var eiginlega tveir menn, það er að segja
tvær persónur: Johnson stýrimaður og John-
son skipsfélagi.
Johnson stýrimaður var strangasti og ná-
kvæmasti yfirmaður, sem ég hefi nokkru sinm
kynnzt, en Johnson skipsfélagi kátasti, hjálp-
samasti og bezti maður, sem siglt hefur um höf-
in sjö. Þú tekur ofan fyrir honum, ef þú mætir
honum, jafnvel eftir að þú ert farinn af hans
skipi og hann er ekki lengur yfirmaður þinn.
Það gerir þú og allir aðrir, sem hafa siglt með
honum.
Madagaskar-Pétur var aftur á móti hið mesta
úrhrak og óburftarkvikindi, sem nokkru sinni
hefur um skipsfjalir gengið. Framúrskarandi
grimmur, Ivmskur, illgjarn, falskur og —, þú
fyrirgefur lesari góður, mig vantar lýsingarorð,
sem prenthæf gata talizt.
Við sátum inni í veitingastofunni — eða
siormnnrii — The Lake í Boston. Amnnd og ég.
og rifinðnm nrm wmlar endnrminningar frá
samverustundnm okkar á Varulf frá Stavanger
og bísanum í Barcelona. Amund, norskur Norð-
maður frá Noregi, ég íslenzkur frá Reykjavík.
Amund var einn af bessum fiöldamörgu Norð-
mönnum, sem fóru ungir í siglingar, flæktust
um öll heimsins höf og lönd. Áttu engan fastan
samastað. Slitnir úr tegzlum við fólk sitt heima,
rótlausir og létu hverjum degi nægja sínar þján-
ingar.
Ég var nýráðinn á flutningaskipið Bell frá
Boston, en Amund að fara af, og var ég að
forvitnast um ýmislegt varðandi veruna bar
um borð. Amund fór af skipinu, eða réttara
sagt, var rekinn af því, vegna Madagaskar-
Péturs og gat aldrei nógsamlega varað mig við
honum. Annars lét hann vel af verunni.
„Ég hefði aldrei trúað því, að þú létir fara
svona með þig“, varð mér að orði, þegar Amund
var búinn að segja mér frá nokkrum viðureign-
um sínum við Madagaskar-Pétur.
„Því stútuðuð þið ekki kvikindinu?“
„Ha, sagðirðu stúta honum? Sagðirðu stúta
honum Pétri? Reyndu það Sigge. Reyndu það
bara“!
Ég var vantrúaður á að ekkert væri hægt
að klekkja á Pétri. Eitthvað, sem dygði í eitt
skifti fyrir öll. En afsökun mín var, að þá
þekkti ég ekki Madagaskar-Pétur.
Við Amund innbyrtum marga bjóra og sjússa
þetta kvöld, og það síðasta sem ég man, var að
við hétum hvor öðrum ævarandi vináttu og stað-
festum það með faðmlögum og kossi.
Ég gekk upp landganginn með hafurtaskið
mitt. Ég sá Johnson á dekkinu og hásetana við
vinnu hingað og þangað um skipið.
„Er herrann kominn?“ Johnson tók djúpt
ofan.
„Já“, sagði ég og vissi að ég var 2 tímum of
seinn, ég var ekki vanur að hart væri tekið á
slíku, þegar maður var að flytja sig um borð í
fyrsta sinn og sízt í Boston.
„Já! Það heitir ekki „já“ um borð í þessu
skipi Það heitir „já, stýrimaður".
„Já, stýrimaður".
„Svo eru það nokkrar einfaldar heimilisvenj-
ur, sem nauðsynlegt er að þú- þekkir frá upp-
hafi“.
„Já, stýrimaður“.
„Það er þá í fyrsta lagi: Hér mæta menn
stundvíslega við vinnu og á vörð. í öðru lagi:
Ófullir. 1 þriðja lagi: Láta Madagaskar-Pétur
í friði. Hver, sem verður uppvís að því, að
hrekkja hann, misþyrma honum eða á nokkurn
hátt gera honum illt, hlýtur refsingu fyrir“.
Og Johnson rétti fram krepptan hægri hnefann,
en það var nú hnefi í lagi. Á stærð við fótbolta
og sat á handlegg, sem er sá sverasti og lengsti,
sem ég hefi séð, enda var Johnson yfir þrjár
álnir og þar eftir þrekinn.
„Já, stýrimaður“.
„Nú, á móti kemur: Gott fæði, góð aðbúð og
á allan hátt fair play. Auk þess sem öllum háset-
352
V í K I N □ U R