Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Blaðsíða 39

„Það er bezt að þú komir líka Anders, svo
við séum fleiri saman“.
Og Anders fór með. Þrír bátar hófu nú að
ofsækja hið særða dýr. Þegar minnst varði kom
hvalkálfurinn enn úr kafinu rétt við borðið á
báti Lars. Annar pilturinn sleppti árinni og rak
skutulinn af öllum mætti í dýrið áður en Lars,
sem var að hlaða byssuna, hafði tíma til að setja
hvellettuiia i pinnann, Skutullinn stóð fastur og
hvalurinn hvarf nieð hann í djúpið.
Villt húrrahróp kvað víð og í gleði sinni skaut
Lars af handahófi á stóra hvalínn.
„Ntt — U — ti — ú, sk — sk — u —• ulum við
kra — ækja í st — ó — ó —- ra kv — í — i —
kindið", öskraði hann.
Bátarnir skipuðu sér í röð. Frú öman og ung-
frúin fylgdust með í sínum báti, og fleiri bát-
ar bættust í hópinn. Fréttin um að hvalur væri
kominn inn á milli skerjanna hafði borizt um
allt nágrennið eins og eldur í sinu, og bátar,
Sehl taka vildit þátt í Veiðinni söfnuðust að
hvaðanæva. Þeir komti úr austrí og vestri, suðri
og norðri og í þeim sátú bæði kontir og karlar,
unglingar og börn. Allir bátarnír mynduðu nú
samfellda línu og í hvert sinn sem hvalurínn tók
roku kváðu við óp og óhljóð frá öllum flotanum.
Litli hvalurinn var nú horfinn, og álitu menn,
að hann væri dauður. Allur áhugi beindist því
að þeim stói-a. Hann var nú kominn út á milli
hólmanna og bylti sér og blés úti á miðjum
firði.
Hinu megin við fjörðinn var skógivaxin
strönd, sundurskorin af mjóu, djúpu sundi. Frá
sundinu lá djúp renna langt út í fjörðinn.
Beggja megin við þessa rennu var grunn. Tæk-
ist að reka hvalinn inn í sundið eða upp á grunn-
ið, voru veiðimennirnir öruggir um að hann
mundi sitja fastur á leirunni.
Árásarbátarnir mynduðu nú hálfhring, sem
stöðugt þokaðist nær hinu stórvaxna dýri, er
hálfært af ótta tók djúp köf á milli þess sem
það varð að leita til yfirborðsins og barði þá
vatnið með sporðinum. Veiðimennirnir æptu,
skutu og köstuðu að því kjölfestugrjótinu.
Að slíkum gauragangi höfðu hinar klettóttu,
grýttu skógivöxnu strendur aldrei verið vitni
áður. Hvalurinn varð æ villtari. Snögglega stað-
næmdist hann og stóð hryggur hans hátt upp
úr vatninu. Voldug, margrödduð gleðióp gullu
út yfir fjörðinn og bátarnir lögðu að hvalnum.
Fyrstur fór Lars. Stamandi og bölvandi sveifl-
aði hann öxi sinni með ógurlegum tilburðum.
Mennirnir stukku nú hver á fætur öðrum út úr
bátunum og sóttu að undradýrinu í návígi. Hval-
urinn var rækilega umkringdur og höggvinn og
lagður af miskunnarlausri óbilgirni, bæði í höf-
uð og síður. Blóðið streymdi úr sárunum og
litaði sjóinn ryðrauðan.
Lars var svo ákafur, að hann stökk upp á
bakið á hvalnum og settist klofvega á háls hans
og bjóst að veita honum banahögg aftan frá.
Þá neytti hvalurinn síðustu orku sinnar og sló
Lars á vangann með sporðinum, svo hann steypt-
ist á höfuðið ofan í vatnið.
En Lars spratt jafnharðan á fætur. Hann var
svo reiður að andlitið var allt ein stór gretta,
og hann stamaði svo, þegar hann rembdist við
að reyna að koma upp orði, að svartur tóbaks-
lögurinn rann út úr báðum munnvikjum.
„Þe — e — e — etta sk — a — altu fá borg-
að, fja — andinn e — eigi þig!“ orgaði hann.
Og jafnskjótt stökk hann til og hjó í höfuð
hvalnum af svo miklum móði, að nærri lá að
það klofnaði. Hið stóra dýr lagðist þunglama-
lega á hliðina, blóðstraumurinn litaði vatnið
rautt og nokkrir sterkir skjálftakippir fóru um
líkamann.
Rétt í því að þetta gerðist kom Pétur Gustav
auga á einkennilegan hlut, sem hreyfðist yfir
sjávarflötinn. Tréstöng stóð upp úr sjónum og
sveiflaðist aftur og fram, en færðist stöðugt
nær. Hvalkálfurinn var ekki dauður, þó skut-
ullinn stæði fastur í hálsinum á honum. Nú
kom hann þarna syndandi til þess að leita móð-
ur sinnar, ef til vill vegna þess, að hann skynj-
aði hættuna, sem var á ferðum, ef til vill til
þess að fá sér að sjúga, eins og hann hafði ver-
ið að gera þegar Söderberg sá hvalinn í fyrstu
og sýndist hann svo ógnar langur.
Þegar Pétur Gustav, kom auga á stöngina,
sem virtist hreyfast af sjálfsdáðum yfir haf-
flötinn, skildi hann strax, að ungi hvalurinn var
ekki dauður. Áköf og ómótstæðileg löngun greip
hann þá til þess að vinna sér frægð og heiður.
Án þess að mæla orð stökk hann upp í einn bát-
inn og reri í áttina til dýrsins. Þegar hann
nálgaðist skutulinn tók hann kaðal, sem lá í
bátnum og kastaði lykkju fyrir stöngina og
togaði síðan í kaðalinn af allri orku.
En nú hófst annar dans en Pétur Gústav
hafði dreymt um. Hann hafði ætlað sér að
festa kaðalinn um tolla í bátnum og róa síðan
hvalinn í land. Nú fór á annan veg. Hvalurinn
hafði ekki fyrr fundið að togað var í skutul-
inn, sem sat fastur í holdi hans, en hann leit-
aði beint niður til botnsins. Og kraftar hans,
þó ungur væri, voru meir en nógir til þess að
draga bæði mann og bát. Það féklc Pétur Gústav
að reyna þar sem hann stóð í bátnum, gapandi
og eldrauður í framan af áreynslunni, og hélt
sinni hendinni í hvorn kaðalenda líkt og hann
stæði uppi á heyvagni og héldi í aktauma á
V I K I N G L) R
331