Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Blaðsíða 45

Svertingjar í Bandaríkjnnum
Einhver svartasti bletturinn á hinni voldugu jbjóö, ér byggir Bandaríki Norður-
Ameriku, er meðferÖ hennar á svertingjunum. Beztu memi jijóðarinnar, allt frá Abra-
ham Lincholn og fram á þennan dag, hafa reynt að þvo af landi sinu smánarblettinn.
Þó er enn óravegur frá jiví, að svertingjar njóti mannsæmandi lífsskilyrða í Banda-
IVAR ríkjunum.
ÖHMAN Svertingjar í Bandaríkjunum lifa 10 árum slcemur að meðaltali en hvítir sam-
landar þeirra. Aðeins 75 sjúkrarúm em ætluð hverri milljón negra. Barnadauði er
helmingi meiri meðal negra en hvítra manna, jafnvel í sömu borgum.
Eftirfaramdi grein, sem byggist að verulegu leyti á óvéfengjanlegum, hagfræði-
legum upplýsingum, gefur allgóða hugmynd um aðstöðu svertingjanna i Bandaríkj-
unum.
Maður, sem kæmi akandi suður Texas-slétt-
una, og héldi lengra inn í Suðurríkin, myndi
skipta um járnbrautarvagn í smábæ nokkrum,
Amarillo að nafni. I bæjarkríli þessu yrði hann
þess greinilega var, að hann er staddur í þeim
hluta Ameríku, sem fer með svertingja eins og
skepnur. Það þarf ekki annað en líta á salernis-
hurðirnar til að sannfærast um slíkt: Tvær dyr,
með nokkru millibili. Yfir öðrum stendur: White
Laciies, yfir hinum: Coloured Women. — Hvítar
dömur og blakkt kvenfólk. 1 biðsölum öllum eru
sérstakir bekkir fyrir hvítt fólk, en aðrir, oftast
lélegir, handa svertingjum. Sama sagan endur-
tekur sig þegar inn í járnbrautarvagnana kem-
ur. Aftast í hverjum vagni er svertingjunum
ætlaður staður. Oft er þar hvert sæti skipað
og margir verða að standa, þótt langar sætaraðir
séu auðar frammi í vögnunum, þar sem „herra-
fólkið“ hefst við.
Þvert yfir Bandaríkin, frá hafi til hafs, ligg-
ur ósýnileg lína, Jim Crow Line. Fyrir norðan
skipstjóranum fyrir það verð, sem hann vill
gefa fyrir hann“.
„En ef einhver annar býður nú hærra?“
„Hver ætti það að vera? Við erum ekki ræn-
ingjar! Okkur er öllum kunnugt um, að hann
er rétti eigandinn að bátnum, og hér er eng-
inn slíkt varmenni, að hann ræni félaga sinn.
Við ei'um heiðarlegt fólk. Hver á að hafa sitt.
Guð hefur skapað hafið, — og það er okkar!
eign. Og þangað sækjum við fæðuna. Svo má
fylkisstjórinn segja hvað hann vill!“
þessi takmörk er farið með svertingja nokkurn
veginn að siðaðra manna hætti, og þeir njóta
þar flestra mannréttinda. Sunnan línunnar er
litið á þá sem örgustu úrhrök, eins konar apa í
mannsmynd.
Heimsfrægur söngvari af svertingj akyni á-
kvað að fara söngför um öll Bandaríkin árið
1944, og gefa hvern eyri, er inn kæmi, til styrj-
aldarrekstursins. Hann söng sig inn að hjarta
tugþúsunda í Norðurríkjunum. Síðan hélt hann
af stað til Suðurríkjanna. Blöðin höfðu tekið
honum með kostum og kynjum, dáð söng hans,
lofað starf hans fyrir föðurlandið og birt mynd-
ir af hinum fræga manni. En þegar hann steig
út úr flugvélinni á flugvellinum í Atlanta, var
honum harðlega neitað um alla þjónustu á veit-
ingahúsi flugvallarins. Það var fagnaðarkveðja
Suðurríkjanna til snillingsins.
En það er, því miður, ekki aðeins í Suðurríkj-
unum, sem slíkt getur komið fyrir. Norðurríkin
hafa hvergi nærri hreinan skjöld.
Haustið 1946 voru fulltrúar ýmissa fagfélaga
kvaddir á fund Trumans forseta, til að ræða við
hann og sérfræðinga hans. Tveir fulltrúanna
voru negrar. Þegar hópurinn kom fyrst til mið-
degisverðar á veitingahúsi því í Washington, sem
honum hafði verið fyrirbúið, voru báðir svert-
ingjarnir reknir á dyr. Þeir báru sig upp undan
meðferðinni og kröfðust reiðréttingar, en for-
ystumenn hótelsins gerðu sér þá lítið fyrir, köll-
uðu á lögreglumenn og létu þá aka negrunum
beina leið í svartholið. Það var ekki fyrr en
ströng fyrirmæli komu frá „hærri stöðum“, að
þeir voru látnir lausir.
V í K I N □ U R
337