Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Blaðsíða 66

dekkinu og varð fastur undir bekk aftur á skipinu, —
hann fótbrotnaði fyrir neðan hné. Var hann borinn
niður í káetuna og lagður í koju, en honum leið illa,
því mikill verkur var í beinbrotinu. Fóturinn bólgnaði
mjög mikið, en enginn hafði tíma til að búa um bein-
brotið, því að það lá nærri að skipið sykki á hverju
augnabliki.
Enginn björgunarbátur var nú á skipinu og hefð-
um við því allir drukknað, ef skipið hefði sokkið, því
að engin önnur von var um björgun.
Ég var frammi í lúkamum þegar þetta skeði. Elda-
vélin og margt annað brotnaði. Sjór féll í stríðum
straumi gegnum kappagluggana og götin eftir reyk-
háfinn, einnig gegnum loftventla. Nú var svo mikill
sjór á gólfinu, að hann byrjaði að skvettast upp í
neðri kojumar.
Hvað hugsaði ég þá?
Ég hugsaði að ég mundi deyja og aldrei komast til
ættjarðar minnar, Færeyja, aftur, né heldur fá sjá
hana, er ég mest hugsaði um. Hvað mun hún segja,
þegar hún les í færeysku blaði: „Skipið „Súlan" er talið
af, með því voru 7 Bkipverjar og einn farþegi, og þar
sér hún nöfn okkar allraí"
35B
Jæja, — hér á ég að deyja, fyrir vestan Vestmanna-
eyjar, — hér dóu frændur mínir á sömu slóðum.
Nú kemur maður niður í lúkarinn — hann er biðj-
andi til guðs: „Ó, Jesús Kristur, hjálpa þú oss, bjarga
þú oss úr þessum sjávarháska". Og svo söng hann full-
um hálsi:
Vor guð er borg á bjargi traust,
hið bezta sverð og verja,
hans armi studdir óttalaust,
vér árás þolum hverja.
Þessi maður var matsveinn, ég sá að tár féllu niður
kinnar hans, meðan hann óð sjóinn á gólfinu og horfði
á allt, sem lá í molum, og ég held að það, sem hann
harmaði mest, hafi verið eldavélin, sem lá brotin og
rúllaði eftir gólfinu, en kokkurinn var alltaf að syngja,
— syngja guði lofsöng.
Mér fannst sem veðrinu slotaði, meðan kokkurinn
var að syngja.
Skipverjamir reyndu nú að negla f jalir yfir öll stóru
götin, sem voru á dekkinu, og dæla sjónum úr skipinu.
Til allrar hamingju stóð stýrishúsiö óhreyft og vélin
gekk alltaf.
VIKINQUR