Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Blaðsíða 24

Karlrflaðurinn er búinn að vera, ef kvenmaður
klófestir hann. Hún fjötrar hann eins og hund.
Líttu á mig og hið frjálsa, áhyggjulausa líf
sem ég lifi norður í Chezasskógum. Ég á konung
að vini og heilan þjóðflokk svartra manna, sem
umgangast mig eins og keisara. Gætirðu hugsað
þér mig snurfusaðan á biðilsbuxum, allan á
hjólum eftir duttlungum einhverrar kvensnift-
ar, eða bíðandi eftir því að hún segi mér hvað
ég eigi að gera dag hvern: að sitja ekki í drag-
súgi á kvöldin, að taka inn kíninið á réttum
tíma. Hvernig myndi þér lítast á mig sem herra
Gyldenspjæt, mér er spurn? Nei, vinur sæll,
ég vil blanda viskíið mitt þegar mér býður svo
við að horfa, og eins og mér sjálfum hentar,
án þess að þurfa að betla um leyfi kvenmanns
til þess, og ég vil mega leggjast í grasið eins og
frjálsborinn maður og horfa á stjörnurnar og
hlusta á tónlist náttúrunnar og sofa í friði, án
þess að hrökkva sífellt upp við kvennanöldur.
Konurnar eru útsendarar djöfulsins, skal ég
segja þér. Þú ættir að forðast þær, ef þú annt
frelsi þínu og berð einhverja virðingu fyrir sjálf-
um þér.
Það var komið að mér að spyrja, hvort hann
hefði orðið fyrir óláni í ástamálum, en ég vissi,
að það var ekki. Auk þess var hann gjör-
sneyddur kímnigáfu, líkt og allir sjálfdýrk-
endur, og Doyle var eigingirnin sjálf holdi
klædd. En ég vissi einnig, að innst inni óttaðist
hann allt kvenfólk, sem á vegi hans varð.
Jæja, þetta var sem sé sá Doyle, sem ég fyrst
kynntist, og því er það skiljanlegt hve undrandi
ég varð, þegar ég sá allt annan Doyle koma til
Santa Luis sex mánuðum síðar með eina tylft
fílabeina.
Santa Luis er á portúgalska svæðinu. í þá tíð
var bærinn aðeins óþrifalegt verzlunarpláss, með
einni götu, sem auðvitað hét Aðalstræti. Þar-
lendur her hafði aðsetur í þorpinu. Þar bjó ný-
lendustjórinn og stór hópur evrópskra liðsfor-
ingja og skrifstofumanna.
Larsens-verzlun var eina stóra verzlunin á
staðnum, og þar gat maður keypt allt og selt allt.
Og jafnframt var þar rekin veitingasala. Lar-
sen var danskur og hafði verið bryti á skipum
Ö. K. skipafélagsins danska. Hann var ekki sér-
lega viðmótsþýður, önugur og geðillur og alltaf
fullur, þegar leið á kvöldið.
Ég komst aldrei að því, hversvegna Doyle
hafði ákveðið að selja fílabeinið í Sante Luis að
þessu sinni, en ekki í Fort Ross. Og þó var hann
óvinsælli meðal liðsforingjanna hér en þar. Ný-
lendustjórinn, Lapes að nafni, var persónulegur
hatursmaður hans og grunaði hann um að vera
enskan njósnara.
En Doyle gekk hiklaus og ósmeykur framhjá
stjórnarbyggingunni og inn á torgið, snaraðist
inn í verzlun Larsens og------já, það var ekki
fyrr en dyrnar höfðu skellzt í lág að baki hans
og hann hafði deplað augunum nokkrum sinn-
um í björtu sólskininu, sem flæddi inn um glugg-
ana, að hann varð þess áskynja, að það var kven-
maður, sem stóð innan við búðarborðið, en ekki
Larsen sjálfur, eins og hann hafði búizt við.
Þetta var frænka Larsens. Hún hét Olga Lar-
sen og var dóttir skipamiðlara, sem hafði' dáið
nýlega úr hitasótt, svo nú stóð hún ein uppi og
átti engan að, nema Larsen.
Hvað er það, sem gerir konuna aðlaðandi í
augum karlmannsins ? Það er afar misjafnt.
Olga var há vexti og hraustleg stúlka, traust
og þungbúin, hún sagði ekki margt, hafði gát á
sér, hún brosti aldrei og daðraði ekki við neinn.
Hún beið eftir þeim, sem koma skyldi.
Doyle heyrði að hurðin skall í lás að baki hans.
Það var eins og smellur í músagildru. Ég hef
oft komið í verzlun Larsens, svo ég þekki hljóðið
í hurðinni, þegar hún skeilur að stöfum.
Það var enginn í verzluninni, nema Olga,
Doyle og Lopez nýlendustjóri. Larsen gamli var
ekki viðlátinn. Hann hafði laumazt í burtu til
að gefa nýlendustjóranum tækifæri til að vera
einum með Olgu, því Larsen hafði í hyggju að
gifta hana hinum almáttuga nýlendustjóra.
Doyle staldraði ekki við í búðinni nema tæpa
mínútu. Hann mæiti ekki orð, en sást skömmu
síðar ganga fram hjá virkinu, sýnilega á leið
upp í hæðirnar fyrir ofan þorpið, og hann var
alltaf að líta um öxl, líkt og þrumuveður væri
yfirvofandi.
Hann kom.aftur í verzlun Larsens áður en
klukkustund var liðin.
Nú var Larsen gamli viðstaddur. Ég veit
ekki hvort heimsókn Doyles hefur lagzt illa í
hann, en hann hafði sent Olgu fram í eldhúsið
hinum megin í húsinu, og Lopes var farinn. En
mér er kunnugt um að Larsen keypti allt fíla-
beinið af Doyle, og hann hefur áreiðanlega
greitt hátt verð fyrir það, bara til að losna sem
fyrst við þennan „hræðilega mann“.
Enn sást til frans, þar sem hann gekk upp á
hæðirnar. En það var eins og hann sogaðist með
ósýnilegri röst að verzlun Larsens jafnharðan
aftur, og nú — það var liðið að sólsetri — var
verzlunin full af liðsforingjum, og meðal þeirra
var Lopez sjálfur.
Larsen hafði lokað búðinni, og hafði nú breytt
henni í portúgalskan bar, fullan af vínþef og
tóbaksreyk, hávaða, bölvi og grammófóns-
músík.
Doyle settist við lítið borð í horninu hjá bar-
316
VIKINGUR