Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Blaðsíða 53

eftir að hann kom. En nú þarfnaðist hann nærgætni
og umhyggju. 0g hann sá Signýju í nýju ljósi. Hún
var sjálfselsk, hún Signý. Henni stóð alveg á sama
um það, hvernig gömlu kunningjunum hennar farnaðist.
Og enn sá hann fyrir sér ástleitið en dapurt brúðu-
andlit Fanneyjar undir barðabreiða Panamahattinum.
Hvað kvenfólk gat verið frábrugðið hvert öðru, þótt
það væri á svipuðum aldri.
Hann skildi við hana leiður í skapi, já, honum bauð
næstum við henni. Honum datt ekki í hug, að það væri
hann sjálfur, sem var sjálfselskur. Þannig byggja
mennirnir upp óhamingju sína á grunni smávægilegr-
ar ósanngirni.
Þannig fór fyrir Eiríki. Hann var ekki lengur hann
sjálfur. Því meir, sem hann hugsaði um Fanneyju, því
ljósar varð honum, að hann elskaði hana, og að hann
var óhamingjusamastur allra manna án hennar. Hann
fór varla út fyrir dyr. Og dag einn, þegar liann gekk
niður að ströndinni og ætlaði í sjóinn í litlu skjólgóðu
víkinni sinni, og Fanney, læknastúdentinn og raunar
prestsfrúin voru þar komin, þá læddist hann heim, án
þess þau yrðu hans vör. Fanney hafði verið að lesa
í bók og svarað prestsfrúnni annars hugar upp úr
bókinni, en Jón Aibert lá kylliflatur á klöppinni með
baðkápu hennar yfir sér, og reykti sígarettu. Hann
hefði ekki látið þetta á sig fá — ef hann hefði ekki
komið auga á baðkápuna.
Loks læsti hann sig inni í herbergi sínu langtímum
saman og lét sem hann væri önnum kafinn við að rifja
upp siglingafræðina. Hafnsögumaðurinn spurði konuna
sína, hvað gengi eiginlega að drengnum. — Hann skýldi
þó aldrei kvíða fyrir að fara til sjós, sterkur og fíl-
hraustur strákurinn?
— Heyr á endemi! Nei, hann Rikki okkar kvíðir
áreiðanlega ekki sjónum, fullyrti hún. Annars vissi
hún ekki hvað gekk að honum, sagði hún og andvarp-
aði. En hin lífsreynda frú Omlie, sem hafði í ríkum
mæli til að bera næmi kvenfólksins á mannlegt eðli,
hún vissi svo alltof vel hvað var á seyði. En slíkt þýddi
ekki að ræða við gamla sjóvíkinginn hennar. Hann
myndi aðeins hnussa fyrirlitlega og segja: — Puli,
kvennasorgir? Þær ættu að þjá hann núna, þegar hann
er að fara í siglingar og konur sextán þjóða bíða ó-
þreyjufullar eftir honum!
Eiríkur gerði sér allt far um að gleyma Fanneyju.
Hann var orðinn ómannblendinn og forðaðist alla, sem
hann þekkti. Hann hringdi öðru hvoru til Signýjar. En
hún var aldrei heima. Og þótt veðrið væri inndælt þessa
síðustu daga lians í þorpinu, þá grúfði hann sig yfir
bækur sínar og lét færa sér matinn upp í herbergið
sitt. Hann þorði satt að segja ekki að fara út, óttaðist
að liann kynni að mæta Fanneyju og stúdentinum, að
hún af skömmum sínum eða í hugsunarleysi kynnti þá
livorn fyrir öðrum og kæmi honum þannig í bobba, sem
honum hraus hugur við. En á næturnar fór hann oft
á fætur, þegar fór að birta, og sigldi út milli hólmanna
á bátnum sínum til að veiða.
Öðru hvoru átti hann það til, að fara í gegnum skóg-
inn bak við kirkjuna og koma við á staðnum, þar sem
hann hafði lifað hamingjusömustu, en jafnframt ör-
lagaríkustu mínútur lífs síns. Og hér gat hann setið
lieila klukkustund, meðan sólin var að \enna upp.
En staðurinn var ekki lengur hinn sami. Því sólin
skein úr annarri átt og skuggarnir voru öðruvísi, en
um hádegisbilið. Hann reyndi einnig hvað eftir annað
að sannfæra sjálfan sig um, að þannig væri ást hans
einnig farið. Allt væri breytt. Vindurinn blés úr norð-
austri, og sólin skein úr allt annarri átt í hjarta hans
— og sjálfsagt einnig í hennar. — En það var allt
til einskis. Hann svaf órólega á næturnar og vaknaði
oft við illan draum um ofsóknir og iiæðnishlátur — og
var þvalur af svita.
Loks tók burtfarardagurinn að nálgast. Og nú hlakk-
aði hann til að komast af stað. Þá myndi hann gleyma
Fanneyju. Honum yrði það miklu léttara á sjónum.
Hann furðaði sig oft á því, að liann skyldi aldrei rek-
ast á Signýju og að hún leit ekki inn til hans, þótt
hún vissi að hann væri að fara. Þau voru nágramiar
og gamlir kunningjar. En nú var eins og jörðin hefði
gleypt hana. Móðir hans hafði gengið frá fötunum
hans. Hún sat úti í garðinum og merkti þau. Eiríkur
kom út til hennar annað veifið og settist í seglstólinn.
— Hefurðu séð nokkuð til Signýjar? sagði hann. —
Ég verð víst að fara að kveðja kunningjana.
— Nei, Signýju? Hana hef ég ekki séð. Hún hefur
sjálfsagt í öðru að snúast, en að heimsækja mig.
— Öðru að snúast? Hvað áttu við?
— Nú. — Ertu sá eini, sem ekkert veizt? — sagði
V I K I N' G U R
345