Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Blaðsíða 20

stinga upp á vopnunum, eða ef til vill hafið þér)
haft eitthvað í huga allan tímann?“
Það hýmaði yfir honum, og hann sagði, kát-
ur í bragði: „Vitanlega“.
Hann tók nú að leita í vösum sínum og dró'
loks upp tvo smáhluti, sem ég bar upp að ljós-
inu og komst að raun um, að voru tvær afail
litlar skammbyssur, silfurbúnar og snotrar. Ég
varð orðlaus af undrun, hengdi síðan aðra við*
úrfestina mína, en rétti honum hina aftur.
Samningamaður minn braut nú upp frímerki,
sem í voru nokkur skothylki, og fékk mér eitt
þeirra.
Ég bað hann nú að koma með tiljögu viðvíkj-
andi fjarlægðinni, og stakk hann upp á 65 áln-
um. Ég missti nú þolinmæðina og sagði:
„65 álnir? Með þessum vopnum? Vatnsbyss-
ur væru hættulegri á 50 álna færi. Athugið,
herra minn, að við erum að undirbúa dauða,
ekki eilíft líf“.
En þrátt fyrir allar fortölur og rök, gat ég<
ekki þokað honum lengra niður en í 35 álnir.
Jafnvel þessa tilslökun gerði hann nauðugur.
Hann andvarpaði og sagði:
„Ég þvæ hendur mínar af þessum mann-
drápum. Megi yður hefnast fyrir“.
Það var nú ekki um annað að gera fyrir mig
en að fara heim til húsbónda míns og segja hon-
um hin niðurlægjandi erindislok.
Þegar ég kom inn var m. Gambetta að leggja
frá sér síðustu hártjásurnar á „altarið“.
„Ég sé á augum þínum, að þú hefur lokiði
hinum hræðilega undirbúningi".
„Já“.
Hann fölnaði upp og studdi sig við borðið.
Síðan stundi hann:
„Vopnin! Vopnin! Fljótur, hver eru vopnin?
Ég sýndi honum gripinn. Hann leit aðeins á
hann, féll síðan í öngvit á gólfið. — Þegar hann
raknaði úr rotinu, sagði hann grafalvarlegur:,
„Hin ómennska rósemi, sem ég hef tileinkað
mér að undanförnu, hefur farið í taugarnar. En
burt með allan veikleika! Ég mun mæta örlög-
um mínum sem maður og Fransmaður!"
Klukkan hálf-tíu um morguninn kom hers- ■
ingin á Plessis Piquet-völlinn. Fyrstur fór vagn
okkar monsjör Gambetta. Þá vagn monsjör
Fourtous og einvígisvottar hans. Síðan kom
vagn með tvo erfiræðusnillinga og mátti sjá
jarðarfararræðurnar standa upp úr brjóstvös-
unum. Þeir voru heiðnir. Þá fór vagn með yfir-
sáralækna ásamt verkfærakössum þeirra. Næst
komu átta einkavagnar með aðstoðarlækna. Þá,
leiguvagn með líkskurðarmann. Síðan tveir,
grafarar og tveir greftrunarstjórar. Síðan birt-
ist í þokumistrinu hersing af aðstoðarmönnum,
lögregluþjónum og almennum borgurum.
Þetta hefði verið tilkomumikil fylking og fög-
ur sjón, ef bjartviðri hefði verið.
Engar viðræður fóru fram. Ég yrti nokkrum|
sinnum á m. Gambetta, en ég býst ekki við, aðl
hann hafi veitt því athygli. Hann var alltaf aði
bera sig saman við vasabók sína og muldraðií
viðutan: „Ég dey, svo Frakkland megi lifa“.
Þegar komið var á orustuvöllinn stikuðum
við einvígisvottarnir hinar 35 álnir, drógum(
síðan um staðsetningu einvígismannanna. Þáí
voru byssurnar hlaðnar í viðurvist tilhlýði-
legra, skipaðra votta.
En nú hafði lögreglan veitt því athygli, að
áhorfendur höfðu raðað sér upp til hliðanna við
völlinn. Þeir báðu því um hlé, þar eð þeir vildu
koma aumingja fólkinu á öruggan stað. Eftir
að lögreglan hafði komið hópunum fyrir að baki
einvígismanna, var endanlega allt tilbúið.
Þokan var nú orðin enn svartari en áður, en
það varð að samkomulagi milli okkar einvígis-
vottanna, að áður en við gæfum hið örlagaríka
merki, skyldum við hvor fyrir sig gefa frá sér
hátt hljóð, til að gefa stríðsmönnunum hug-
mynd um í hvaða átt hvor fyrir sig var staddur.
Ég sneri mér nú að húsbónda mínum, en brá|
heldur en ekki í brún er ég sá hversu hann
hafði tapað kjarkinum. Ég reyndi eftir mætti
að hughreysta hann og sagði:
„Sjáið til, monsjör, þetta er nú ekki eins al-
varlegt og það lítur út fyrir. Með tilliti til
gerðar vopnanna, hins langa skotfæris, hins
takmarkaða skotafjölda, hinnar dimmu þoku og
síðast en ekki sízt þeirrar staðreyndar, að ann-,
ar ykkar er eineygður og hinn kolrangeygður
og nærsýnn, virðist mér ekki ástæða til að þetta
þurfi að enda með skelfingu. Þess vegna, hress-
ið yður upp og verið ekki hræddur!“
Þessi ræða hafði þau áhrif á húsbónda minn,
að hann rétti fram hendina og sagði:
„Ég er aftur með sjálfum mér. Afhendið mér
vopnið“.
Ég lagði það, einmana og yfirgefið, í hinn
stóra og sterklega lófa hans. Hann horfði á það
með hryllingi og sagði raunalegur:
.„Það er ekki dauðinn, sem ég óttast, heldur1
limlesting“.
Ég hughreysti hann enn á ný, og nú meðí
þeim árangri, að hann sagði:
„Látið sorgarleikinn byrja! Stattu fyrir aft-
an mig og yfirgefðu mig ekki“.
Ég lofaði því. Síðan hjálpaði ég honum að1
miða byssunni í þá átt, sem ég taldi mótstöðu-
mann hans vera. Síðan faldi ég mig að bakf
hans og hrópaði:
312
VÍKINGUR