Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Blaðsíða 44

inni og farminum. Eldibrandinum er ekki fisj-
að saman.
0g við hleyptum á land, án þess að lækka
seglin, og báturinn skrúfaði stefnið djúpt nið-
ur í sandinn. Það er óhætt að segja, að við lét-
um hendur standa fram úr ermum! Mér finnst
þetta allt hafa verið draumur, þegar ég hugsa
um það.
Allir bæjarbúar þustu að bátnum líkt og
óvígur her. Unglingarnir hlupu éins og rottur
niður í lestina.
„Flýtið ykkur, látið það ganga dálítið skont,
annai’S kemur lögreglan okkur í opna-skjöldu!“
Bögglunum var varpað í sjóinn af þilfarinu,
en þá tóku við þeim berfættir menn og konuh
með stytt pilsin, og hlupu með þá burt, sitt í
hvora áttina.
Á augabragði var farmurinn horfinn, líkt og
sandurinn hefði gleypt hann.
Tóbakið flæddi yfir Torresalina, eins og
brotsjór, og þrengdi sér inn á hvert heimili.
Alkalden sagði við skipstjórann í föðurlegum-
heilræðatón:
— Þetta er alltof mikið. Ef þið komið öllum
farminum undan, verða tollverðirnir illir viður-
eignar. Þið verðið að minnsta kosti að skilja
fáeina pakka eftir til að réttlæta það, að þeir
eltu ykkur hingað inn.
Skipstjórinn féllst á það.
— Nújæja. Útbúið þið nokkra pakka með
hönkum af lélegasta tóbakinu. Þeir verða að
láta sér það nægja.
Síðan hélt hann af stað inn í plássið með
skipsskjölin undir peysunni. En allt í einu stakk
hann við fótum. Þessi slóttugi refur hugsaði
fyrir öllu.
— Málið þið bæði fyrir nafn og númer, hróp-
aði hann.
Það var eins og vaxið hefðu fætur út úr báts-
síðunum. Báturinn var þegar kominn úr sjó og
rann eftir sandínum í miðjum hópi æpandi
fólksins.
— Þetta var vel af sér vikið! Þeir sækja ekki
gull í greipar okkar!
Maðurinn, sem fótbrotnað hafði, var studdur
burt af konu sinni og móður. Vesalingurinn
kveinkaði sér við hverja hreyfingu, en hann,
harkaði af sér og gladdist með hinum yfir því,
;að farminum var borgið, og jafnframt hló hon-
um hugur við, hvernig snúið hafði verið á yfir-
völdin.
Þegar síðustu tóbakspakkarnir hurfu inn 1
Torresalina, var hafizt handa að ryðja bátinn.
Segl, akkeri, árar, öllu var komið undan, jafn-
vel siglunni, sem nokkrir drengir öxluðu og
báru í fylkingu í hinn enda plássins. Báturinn
varð eins og ónýtt flak, jafn rúinn og óhrjá-
legur og hann er núna.
Svo kom röðin að málurunum. Eldibrandur-
inn varð eins óþekkjanlegur og múlasni tatar-
ans. Þeir máluðu yfir nafnið með tveim pensil-
strokum, og það örlaði hvergi á einkennisstöf-
um eða númeri.
Fallbyssubáturinn varpaði akkerum í sama
mund og síðustu munirnir úr bátnum hurfu
fyrir næsta götuhorn.
Ég varð eftir niðri á ströndinni til að sjá
hvernig þessu reiddi af. En til að vekja ekki á
mér grunsemdir, bauðst ég til að hjálpa nokkr-
um kunningjum mínum að setja niður bát, sem
þeir áttu.
Fallbyssubáturinn sendi vélbát í land með
vopnað lið, sem stökk upp í fjöruna jafnskjótt
og báturinn tók niðri. Foringi liðsins fór í
broddi fylkingar og varð æfur, þegar hann sá
Eldibrandinn. Hann bölvaði riddaraliðsskyttun-
um, sem hann hélt að hef ðu gert bátinn upptæk-
an, í sand og ösku. Á sama tíma fögnuðu íbúar
Torresalina yfir bellibragði sínu, og þeir hefðu
skemmt sér enn konunglegar, ef þeir, eins og
ég, hefðu séð svipinn á tollgæzlumönnunum,
þegar þeir fundu aðeins fáeinar hankir af mygl-
uðu tóbaki í bátnum.
„En hvernig fór svo?“ spurði ég gamla smygl-
arann. „Var enginn tekinn fastur?“
„Hvern hefðu þ'eir svo sem átt að taka fast-
an ? Þeir gátu engan handtekið nema Eldibrand-
inn, og hann gerðu þeir upptækan. Það varð að
miklu blaðamáli og helmingur íbúanna í Torre-
salina var kallaður sem vitni. En enginn vissi
neitt. — Hvaðan var báturinn? Almenn þögn.
Enginn hafði séð einkennisstafina. — Hvaða
menn voru á bátnum? — Jafnskjótt og bátur-
inn hafði tekið land höfðu nokkrir menn stokk-
ið upp úr honum og hlaupið í burtu. Annað var
ekki á vitnunum að græða“.
„Og hvað varð um farminn?“ spurði ég.
„Hann seldum við. Þannig eru fátæklingarn-
ir. Þegar við komum að landi, þreif hver mað-
ur einn böggul og hljóp með hann heim til sín.
En daginn eftir var skipstjóranum afhent það
alltsaman aftur, — hvert tangur og tetur. Við,
sem daglega teflum lífi okkar í hættu við að
afla lífsnauðsynja, við erum ekki eins veikir
fyrir freistingunum og hinir“.
„Og síðan“, hélt gamli sjómaðurinn áfram,
„hefur Eldibrandurinn legið hér sem herfang.
En nú verður þess ekki langt að bíða, að hann
leggi aftur til hafs með gamla skipstjórann sinn
innanborðs. Skriffinnskunni virðist vera að
Ijúka. Þá verður hann boðinn upp og sleginn
336
VIKINGUR