Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Blaðsíða 17

um Pentlandssundið, í sólskini og blíðu. Nú var
Kobbi ekki sjóveikur, en andlega líðanin var(
ekki góð.
Hvað ætti hann að segja, er heim kæmi úr
þessari sneypulegu ferð? Allt hefði honum get-
að dottið í hug annað en að hann yrði settur x
steininn. Verst leið honum, þegar skipverjarnir
voru að sýna hver öðrum ýmislegt, sem þeix*
höfðu keypt: Handa konunni, handa unnust-
unni, handa krökkunum, o. s. frv.
Stundum var Kobbi spurður hvað hann hefði
keypt, en þá fór hann undan í flæmingi.
Sigga stýrimann grunaði ýmislegt, og einu
sinni er þeir voru einir, minntist hann á það
við Kobba, að sennilega hefði orðið lítill árang-
ur af ferð hans.
Kobbi trúði honum þá fyrir öllu saman. Siggi
gat ekki stillt sig um að brosa.
— Já, mér datt það í hug, að eitthvað væri
bogið við þetta. Nú skal ég segja þér eitt, lagsi.
Láki er bezti verkmaðurinn hér um borð, vand-
virkur og hörkuduglegur sjómaður, en voðaleg-
ur tralli er í land kemur, sérstaklega í Eng-
landi. Ég var að hugsa um að aðvara þig, en
kunni ekki við að sletta mér fram í ykkar
einkamál.
Togarinn sla'eið inn Faxaflóa, veðrið vart
ljómandi gott. Allir voru í ágætu skapi, en Láki1
var kátastur allra. Hann söng og trallaði um
allt skip, enda orðinn vel kjafthýr.
Áður en komið var á ytri höfnina náði Kobbi
Láka á eintal niður í lúkar.
— Heyrðu, Láki, hvað í ósköpunum á ég að
segja, þegar ég kem í land?
— Ha, segja? Láki glápti á hann. — Segja,
þú heldur bara kjafti og lætur ímyndunarafi
kunningjanna fljúga um loftin blá.
— En verzlunin?
— Verzlunin? Hvaða skollans verzlun?
— Nú, það sem ég átti að kaupa.
— Já, þú segir nokkuð! Láki varð hugsi.
Allt í einu spratt hann upp: — Húrra! hróp-
aði hann.
Kobbi varð alveg hlessa. — Ertu orðinn vit-
laus, Láki?
— Vitlaus? Nei, ónei, öðru nær. Ég fékk
þessa líka indælu brein veif.
— Brein veif?
— Já, brein veif, eða innfall.
— Innfall?
— Innfall, já, eða hugdettu, ef þú hefur1
betri lyst á því.
— Sko, Kobbi minn: Þegar þú kemur heim,
þá heilsarðu öllu fólkinu, sko, með þinni alkunnu
kurteisi og blíðu. Síðan ferðu til kærustunnar
— það er að segja, ef þú átt hana nokkra — og
kyssir hana frá mér. Síðan kallarðu alla fjöl-
skylduna saman og gefur öllum snaps, sko, hér,
er flaska, sem þú mátt eiga.
— Ég hlusta ekki lengur á þessa vitleysu,
Kobbi var orðinn reiður.
— Vitleysu! Vei'tu nú í'ólegui’, Kobbi minn.
Sko, klukkan verður um átta, þegar við kom-
umst í land — og engar verzlanir búnar að<
opna.
Nú var Kobbi handviss um, að Láki var orð-
inn meira en lítið ruglaður.
— Verzlanir! Hvern fjandann varðar mig
um verzlanir ?
— Bara rólegur, lagsi, nú kemúr það. Þegar
þú kemur heim, segirðu að dót þitt sé í toll-
skoðun í tollstöðinni. Þú eigir að sækja þaðl
klukkan tíu. Nú, nú, í fyllingu tímans ferðu
niður í bæ og kaupir bara í íslenzkum verzlum
um það, sem þú áttir að kaupa í Englandi. Þú
manst bara eftir að taka verðmiðana í burtu.
Hja, Kobba fannst þetta nú ekki svo vitlaust.
En . . .
— En hvað?
— En það, sem ekki fæst hér heima?
— Ja, það. Það tóku tollararnir, sko, gerðu
það upptækt, bannaður innflutningur, Kobbi.
minn.-------
Togarinn seig hægt inn á Reykjavíkurhöfn.
Sjórinn var spegilsléttur. Útsýnið út flóann
dýi'legt og vor í lofti.
Kobbi horfði hugfanginn í land. Hann fann
til óumræðilegs feginleika og stei'krar öryggis-
tilfinningai', er hann leit yfir bæinn. Þama átti
hann heima og þarna vildi hann vera.
En hjá sjómönnunum var aðeins enn einni
Englandsferð farsællega lokið.
nœlki
Það kom eigi ósjaldan fyrir, að ameríska skáldið
Mark Twain fékk sendar ljósmyndir af mönnum (að-
dáendum), sem sögðust líkjast skáldinu mjög að útliti
og spurðu, hvort Twain væri ekki sömu skoðunar. Loks
leiddist Twain þetta og samdi þá svarbréf í eitt skipti
fyrir öll, sem hann sendi síðan öllum slíkum „tvíför-
um“ sínum. Bréfið var á þessa leið:
„Heiðraði herra. Ég þakka innvirðulega bréfið og
myndina. Þér eruð tvímælalaust miklu líkari mér en
ég. er sjálfur og hef ég ákveðið, að nota mynd yðar
framvegis í hvert sinn sem ég raka mig, í staðinn fyrir
spegil“.
★
Gáfaðir menn eru skarpvitrastir og snjallastir þegar
þeir hafa á röngu að standa.
Goethe.
V í K I N □ U R
3D9