Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1948, Blaðsíða 26

þegar hann sá, að Larsen stóð einn og hálffullur
við afgreiðsluborðið, stóð hann upp og gekk í
áttina til hans. Og þá fyrst varð hann þess var,
að allra augu hvíldu á honum. Hann heyrði einn
liðsforingjann hrópa eitthvað til hans um stúlk-
una: — Þú verður að flýta þér, svo þú missir
ekki af nýju kærustunni!
Hlátrasköll kváðu við um allan salinn.
Doyle snerist á hæli.
Maðurinn, sem hrópaði, var aðstoðarforingi.
Doyle steig eitt skref í áttina til hans. Hann
hlýtur að hafa gefið reiðinni, sem safnazt hafði
fyrir hið innra með honum allan daginn, útrás
í högginu, sem hann greiddi aðstoðarforingjan-
um á kjálkann, því það heyrðist slafra í barka
hans, líkt og hálsinn hefði brostið. Aðstoðar-
foringinn féll dauður niður af stólnum, stein-
dauður, og hreyfði sig ekki framar.
Allir stukku á fætur. Það kvað við skot. Sumir
halda því fram, að kúlunni hafi verið skotið frá
borðinu, sem Lopez sat við.
Irinn kiknaði í hnjáliðunum — líkt og fíll, sem
orðið hefur fyrir byssukúlu. Liðsforingi einn
dró sverð sitt úr slíðrum og lagði því gegnum
öxl hans. Og í næstu andrá köstuðu allir Portú-
galarnir sér yfir hann, líkt og hópur trylltra
veiðihunda, sem ráðast að særðu dýri. Lopez
var í fylkingarbrjósti og sló hann í höfuðið með
skammbyssuskef tinu.
Flestir Portúgalanna voru drukknir. Doyle
var algjörlega ofurseldur miskunnarleysi þeirra.
Þeir notuðu á hann öll vopn, sem fyrir hendi
voru, sverð, kylfur, vínflöskur og stóla. Þeir
öskruðu eins og villidýr. Og þegar Olga, sem
heyrt hafði hávaðann, kom hlaupandi fram í
veitingastofuna, lá Doyle hreyfingarlaus á gólf-
inu við hliðina á manninum, sem hann hafði rot-
að.
Hún varð lömuð af skelfingu. Svipur hennar
minnti á ljónynju, sem sér maka sinn drepinn.
Svo nísti hún saman tönnum, lyfti hleranum á
afgreiðsluborðinu, og gekk fram í salinn. Hún
hélt steinkylfu yfir höfði sér. Hún virtist ætla
að drepa alla viðstadda. Fyrsti maðurinn, sem
hún hæfði, féll á gólfið eins og dauður. Síðan
sneri hún sér að Lopez. Hann hopaði skelfdur
undan henni, hrasaði um stól, spratt upp aftur
og þaut fram að dyrunum. Hún sveiflaði kylf-
unni á báðar hendur og æpti: — Út! Út með
ykkur! Út!
Þetta tryllta kvendýr fékk vilja sínum fram-
gengt. Hið sterka og blinda afl lífsins hafði hana
á valdi sínu. Tveir eða þrír mannanna hefðu get-
að haldið henni, en enginn reyndi það. Og þeir
muldruðu í barm sinn, eins og sigraður her,
þegar þeir gengu niður götuna.
Hún kraup við hliðina á Doyle, sem enn var
meðvitundarlaus. Hún fór úr bómullarskyrt-
unni sinni, reif hana í lengjur og gerði að sár-
um hans. Æðið var runnið af henni, en öðru
hverju ýlfraði hún ámátlega, svo svarti þjónn-
inn varð hræddur og laumaðist fram í eldhúsið.
Larsen stóð enn eins og lamaður innan við af-
greiðsluborðið og starði á hana skelfdur undan
gleraugum sínum.
Hún kallaði á þjóninn og sendi hann eftir mér,
og ég flýtti mér á vettvang. Doyle var alvarlega
særður. Olga horfði á mig ipeð eftirvæntingu.
— Æ, stöðvið þér blóðrásina, læknir! Haldið
þér, að hann lifi?
— Hann kemst vafalaust til heilsu aftur.
Hann er ótrúlega sterkbyggður, sagði ég. —
Hvernig dó hinn maðurinn?
Larsen skýrði okkur frá því.
Hún dró andann djúpt og sagði: — Þá verð-
ur hann ákærður fyrir morð? Þeir varpa honum
1 fangelsi — kannski hengja þeir hann, þegar
sárin gróa. Lopez hatar hann víst?
Hún bað mig að búa vel um sár hans.
Svo stóð hún upp og gekk upp á loft til að
útbúa hvílu handa sjúklingnum. Negraþjóninn
sendi hún burtu. Larsen valt út af undir af-
greiðsluborðinu og sofnaði.
— Með góðri hjúkrun og umhirðu getur hann
náð sér á tveim eða þrem dögum, sagði ég. —
Stundarfjórðungi síðar var Doyle horfinn.
Enginn sá hann framar. Sumir sögðu að hann
værr dauður, aðrir, að hann hefði flúið.
Eftir rúman klukkutíma frá slagnum, kom
herdeild á hraðgöngu að Larsensverzlun. Það
voru svertingjar með brugðna byssustingi. Þeim
hafði verið skipað að handsama Doyle, lifandi
eða dauðan.
Þeim var afhent lík aðstoðarforingjans. En
þeir fundu ekki lík Doyles. Þeir fundu ekki held-
ur Olgu. Ekki heldur negraþjóninn.
Ef þeir hefðu leitað í gripahúsinu, hefðu þeir
ekki heldur fundið múldýr Larsens, en þeir
gerðu það ekki. Myrkrið var dottið á, svo það
var of seint að leita frekar þann daginn. En
morguninn eftir sáust hófaför múldýrsins á
veginum, sem lá norður í konungsríkið Chezas.
Og meðfram sporum múldýrsins lágu spor eftir
kvenmann, sem litu út eins og konan hefði hall-
að sér að múldýrinu til að geta betur stutt eitt-
hvað, sem það bar á bakinu.
Annað var ekki á leitinni að græða. Þau
hljóta að hafa haldið áfram alla nóttina, því þau
voru komin út fyrir umráðasvæði Portúgalanna,
þegar lýsti af degi.
Tveim mánuðum síðar fannst þjónninn á
þýzka nýlendusvæðinu. Hann neitaði að leysa frá
VÍKIN G U R
318