Andvari - 01.07.1962, Blaðsíða 31

ANDVAHI
STRIÐ
141
vídd, enginn hér í sveitinni á meira en sex millimetra riffla, þessi er skotharður,
skal ég segja þér, og dregur geysilangt."
Drengurinn lyfti honum í sigti upp á móti glugganum, en tókst ekki að
lialda honum grafkyrrum, hendur hans titruðu, allur líkami hans titraði af ein-
hvers konar sælum hrolli sem hljóp um hann við að snerta þessa eign sína,
bylgja eftir hylgju, eins og honum væri heitt og kalt hvort tveggja í senn.
,,Var hann ekki dýr?“ spurði hann loks og lagði byssuna varlega frá sér
á borðið.
,,Dýr?“ liváði faðirinn, „allt sem vandað er kostar mikið, en það horgar
sig samt, — ég gaf fjörutíu og fimm gullkrónur fyrir gripinn, en kúlumótið
fylgdi með og hundrað látúnspatrónur. Hann verður að minnsta kosti ekki dýr
í notkun: við hlöðum hann sjálfir, ég fékk gott kraftmikið púður sem sótar ekki,
pundið af því kostaði átján aura. Svo keypti ég þessa þrjá klumpa af blýi sem
vega tuttugu pund hver, það nægir í æðimörg skot. Aftur á móti eru hvellhett-
urnar ekki mjög billegar því að dósin af þeini kostaði tvær krónur og fimmtíu,
fimmhundruð stykki.“
Drengurinn starði hugsandi á byssurnar, þriár byssur hlið við hlið á borð-
inu. Allt í einu spurði hann:
„Heldurðu að rjúpan fari ekki að koma í fjallið?“
„Hún er þar alltaf," sagði maðurinn, „en ekki í flokkum ennþá, ncma
kannski uppi þar sem snjórinn er kominn, hér um hlíðina bara ein og ein.
Við skulum lara undir rökkrið í kvöld og vita hvað við sjáum, þú með þá nýju
að æfa þig. En það er auðvitað ekki fyrir rjúpuna í vetur sem ég ætlaði þér
riffilinn fyrst og fremst, hann er fyrir tófuna í vor, og fyrir hrafninn hvenær
sem gefst, þennan ræningja sem tætir sundur lóuhreiðrin, og dritar út kirkjuna
og enginn hlutur er heilagur, Iremur en þessum prestlingi. Við skulum steypa
handa þér þrjúþúsund kúlur, hafðu hrafninn síðan fyrir skotmark í vetur meðan
þú ert að æfa þig, og þar kemur að lokum að ekki geigar hjá þér, en hæfir í
mark hverju sinni, svo að öngum þýðir framar að keppa við þig í þessu ljalli
eða annars staðar, — ha? Hvað segirðu við þessu, dengsi? — Ætlarðu nokkurn
tíma að yfirgefa pabba í Hólahólum og fjallið hans — og vopn þín og veiðilönd?"
„Er hann þá enn hræddur um ég fengist til að tylgja mömmu ef hún færi
lrá okkur í vor?“ datt honum i hug, og leitaði árangurslaust eftir svari sem nóg-
samlega lýsti samstöðu hans með föður sínum, en andúð á vilja móðurinnar og
sambandi hennar við prestlinginn.
„Nei,“ svaraði hann loksins, ,,ég vil alltaf verða eins og þú og hvergi eiga
heima nema héma.“