Andvari - 01.07.1962, Blaðsíða 34

144
GUÐMUNDUR DANIHLSSON
ANDVARI
„Hvað helur þú verið að dunda þér núna, pabbi minn?“
„Það er verst ég er bræddur um það komi ekki að miklu gagni," anzaði
gamli maðurinn, „það er ekki einhlítt að sletta torfupjötlum yfir götin á kofa-
þökunum þegar áreftið er orðið ónýtt.“
„Ætli það bangi ekki þetta árið,“ sagði maðurinn. „Ef rjúpan bregzt ekki
í vetur ætti ég að geta keypt nýtt árefti í vor.“
„Já, ef það verður þá ekki ennþá ein byssan,“ tautaði gamli maðurinn í
skeggið, án þess það heyrðist.
Konan var komin í sparifötin þcgar þeir gengu í eldhúsið, búin að klæða
sig í bláan kjól með sillurnælu í barminum, greiða bár sitt og setja það fal-
lega upp, bún var ekki nema þrítug ennþá og svo lagleg. Jú, bún var tilbúin
með kaffið.
Maðurinn borlði á hana þegjandi um stund, þangað til bann sagði:
„Það er auðséð hverjum þú átt von á í dag, kona, þú skartar."
„Já,“ svaraði hún rólega, „það er messudagur í dag, og viðkunnanlegra
fyndist mér að þú, kirkjubóndinn, og allir á þessu heimili yrðu búnir að þvo
sér og bafa iataskipti áður en presturinn kemur.“
„Ætli maður bíði ekki með tilhaldið þangað til séð er hvort verður rnessu-
fært,“ sagði maðurinn, „við dengsi eigum enn ógengið frá skotfærunum okkar
— og fleiru.“
Augu konunnar bættu að horfa á nokkuð sérstakt í þessu eldhúsi, svipur
bennar allt í einu horfinn frá því scm var nálægt — enginn vissi livert — ncma
livað maðurinn bélt bún væri með drenginn með sér, og prestlingurinn í för
með þeim. Hann flýtti sér að drekka kaffið, reis því næst á fætur, gaf drengnum
bendingu um að korna og hraðaði sér aftur út í smíðahúsið. Dauði hrafninn bélt
enn áfram að blaka útbreidda vængnum á kirkjutröppunum, sá lifandi bins
vegar floginn upp, nú á eirðarlausu flökti kringum turninn — og krunkaði.
Maðurinn fór að lást við haglaskotin, lilaða gamlar patrónur í tvíhleypuna,
en lét drenginn balda ál'ram með riffilskotin, þeir töluðu minna saman en fyrir
kaffið, litu oftar út um gluggana, að gá bvort nokkur kæmi til kirkju.
Drengurinn sá bann fyrst, bvar liann kom gangandi utan túnið rétt norðan
við kirkjuna, með bakpoka á berðum og staf í bönd, klæddur grænurn storrn-
jakka, með svarta loðhúfu á böfði.
„Pabbi, presturinn cr að koma,“ sagði bann, „það verður þá kannski
rnessað?"
„Ekki hef ég neina trú á því, dengsi,“ sagði maðurinn, liann lagði verkið
frá sér og fór að horfa út um gluggann með syni sínum.
Presturinn sveiflaði stafnum og gekk léttilega, þetta var ungur maður og