Andvari

Árgangur

Andvari - 01.07.1962, Blaðsíða 112

Andvari - 01.07.1962, Blaðsíða 112
222 ÓLAFUU JÓNSSON ANDVAHI gefa framferði sögufólks síns raunhlíta sálfræðilega skýringu. Af þcssum sökum öllum verður sagan hægstreym og lygn, raunar öll á breiddina, en epískan þunga og þrótt skortir. Maður hlýtur að ætla að hér hefðu fastari tök, luiappari stíll, hæft betur. Söguefnið í Syni mínum Sinfjötla er goðsögn, sögufólk flcst goðkynjað, og því fer fjarri að því eða viðbrögðum þess verði gefin viðhlítandi sálfræðileg skýr- ing í raunsæisstíl. Enda fer svo að hin heiðna kynngi, óðinstrúin, sem ætti að vera uppistaða og umgerð sögunnar allr- ar, og þó einkurn sjálfs sögufólksins, verð- ur úti í meðförum höfundar; og þá stend- ur ekki mikið eftir umfram heldur ósenni- legan róman. Þessa gætir að vonum mest í mannlýs- ingum sögunnar, og kemur ekki á óvart að sú persóna sem höfundi tekst langbezt er með öllu af mennskum toga, Siggeir konungur. Miklu lakar tekst honum til með Signýju og þó einkum sjálfan Sig- mund Völsungsson. Þau eru bæði goð- kynjuð, af ætt Óðins, þessi uppruni þeirra er sjálfur aflvaki allrar sögunnar, sam- runninn innsta eðli þeirra systkina. Þetta stef sögunnar, „að varðveita Völsunga- kyni veg Völsunga", orðar höfundur sjálf- ur heldur ófimlega; og því fer fjarri að honum takist að gæða lífi í sögunni þau goðmögn sem búa að baki sögufólks, túlka þá grimmu nauðsyn sem knýr það til að hlíta örlögum sínum sem í blindni, — og virðist þetta þó hljóta að vera tilætlun hans. Birtist þetta m. a. vel í þeim köfl- um sögunnar þar sem goðmögnin láta sjáif til sín taka, svo sem samfundum þeirra Signýjar og Sigmundar í skógin- um og aðdraganda þeirra. 'Þarna, eins og raunar alltof víða í sögunni, brestur frá- sögnina alia þá kynngi og dul sem kynni að megna að lyfta henni í veldi skáld- skapar; þrátt fyrir ærna stílviðleitni höf- undar verður hún aðeins frásögn yfir- borðsatvika sem skortir bæði skáldleg rök og reisn. Mér virðist sem sagt sjálf raun- sæisstefna höfundar honum mestur fjötur um fót: hann er að rita um goðkynjaðar hetjur, cn freistar þess að lýsa þeim eins og þær væru reyndar venjulegt fólk, hann fylgir goðsögninni fast í efnisþræði, en reynir að gcfa henni raunsæja sálfræði- lega túlkun. Má vera að þetta sé hægt, en Guðmundi Daníelssyni tekst það ekki, og það veldur mestu um að verk hans misheppnast. Sigmundur Völsungur geld- ur þessa einna mest og svo sjálfur Sin- fjötli. Sigmundur verður aldrei annað né rneir en prúður og sviplítill útilegu- rnaður, aldrei hin goðborna hetja og óð- insarfi sem hlutverk hans segir þó til um. Sinfjötla er á hinn bóginn ætlað að vera andstæða og fylling við mynd föður síns, hann er hinn myrki þáttur óðinseðlisins, getinn í blóðskömm og hlutverk hans bróðurmorð. En hér brestur höfund enn tökin: Sinfjötli er ekki gæddur neinni tragískri reisn, enda brestur sögnina af uppruna hans og tilkomu listrænan þrótt og sanngildi eins og áður var sagt. Þursa- skapur hans í sögunni verður óminnilegur og ósögulegur, ástarógæfa hans og örlög að sögulokum varða engu — þótt höf- undur fái áhrifamikla afgreiðslu hans í annan heim ókeypis úr Völsungasögu. Sama gildir enn að nokkru um Signýju (Völsungsdóttur: hún fær aldrei reisn þeirrar valkyrju sem kýs mönnum örlög, sá þáttur persónunnar geldur vanmáttar höfundar fyrir Óðni. Hins vegar tekst honum allvel að túlka elli henni og ævi- lok, þar er hún heil og mennsk og á valdi höfundar síns. Eins og áður var sagt er Siggeir Álason heillegust persóna í sögunni, og samskiptum þeirra Signýjar að leiðarlokum eru gerð allgóð skil; ævi- raun Siggeirs, sem hirðir ekki um goðin
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124
Blaðsíða 125
Blaðsíða 126
Blaðsíða 127
Blaðsíða 128
Blaðsíða 129
Blaðsíða 130
Blaðsíða 131
Blaðsíða 132

x

Andvari

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Andvari
https://timarit.is/publication/346

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.