Andvari - 01.07.1962, Blaðsíða 30

140
GUÐMUNDUR DANÍELSSON
ANDVARI
ekki nauðsynlegt að neinn heyrði það, hvað þá anzaði ]iví, hann gekk út að
glugganum, strauk af honum móðu og gáði til lofts.
Maðurinn horfði á eftir honum andartak, eins og hann byggist við að fá
fréttir af veðurútlitinu, reis síðan sjálfur á fætur ásamt syni sínum.
Drengurinn leit snöggt til föður síns, spyrjandi, augu þeirra mættust sem
snöggvast, síðan urðu þeir samferða út.
Það hafði verið frost um nóttina, forin frá í gær orðin að hörzli á hlaðinu,
krökk af allavega skældum fótsporum manna og dýra, en kannski ekki lengur
frost núna, bara kaldrænn gustur utanmeð fjallinu, og loftið skýjað, nema langt
og mjótt blóðrautt rof yfir fjöllunum í austri, þar sem vakaði fyrir morgunsól.
„Sjáðu hrafnana, pabbi!“ sagði drengurinn, þeir voru komnir fyrir hús-
hornið svo að nú hlasti kirkjan við þeim: á krossi kirkjuturnsins sat hrafn og
annar lyfti sér rétt í þessu upp af kórþakinu, þeir heyrðu greinilega þegar hann
spyrnti klónum í járnið, eins og gníst væri tönnum, fáein augnablik lét hann
austanvindinn halda sér á lofti, kyrrum á sama stað uppi yfir burstinni, en renndi
sér síðan sniðhallt niður og súður í kirkjugarðshornið og hvarf þar bak við leg-
stein. Hrafninn á turnkrossinum krunkaði, en sat kyrr og fór að brýna gogginn.
„Hinhvur er feigur, einhvur verður grafinn hér bráðum,“ sagði drengurinn,
„það sagði afi í gær meðan þú varst í kaúpstaðnum, þessir hrafnar voru líka á
kirkjunni í gær.“
„Ætli þeir séu ckki feigastir sjálfir," sagði maðurinn og hrosti og lagði
hægri höndina á öxl sonar síns og lét hana liggja þar meðan þeir gengu austur
hlaðið, þangað til' þeir komu að smíðáhússdyrunum og hann varð að fara í vasa
sinn eftir lyklinum.
Þetta var stórt hús þiljað sundur úm þvert, verkfærageymsla fyrir framan
þilið, srniðja fyrir aftan, dymar á milliveggnum stóðu opnar, og skuggsýnt áð
sjá þar in’ni í smiðjunni og glúggalítið og allt dökkt af gömlurn kolareyk og
málmeisu, en hér sunnannregin í húsinu nóg dagsbirta um glugga á austurvegg
og annan glugga yfir dyrum á suðurstafni.
Maðurinn lokaði á eftir sér hurðinni, en læsti ekki, það tók hann önga
stund, sanrt var drengúrinn kominn á undan hönúm að borðinu undir austur-
glugganum, þangað sem byssurnar lágú. Maðurinn brosti á laun, ekki að láta
drcnginn sjá það, ekki gera rieitt sém kæmi honum til að halda að hann væri
barnalegur eða hlægilégúr eða bráðlátur, — að vísu ekki nerria ellefu ára gamall,
en karlmaður samt, veiðimannsefni, og hafði í gær eignazt nýja byssu.
„Það er riffill eins og þú sérð,“ sagði maðurinn og gekk til drengsins, „sol-
dátariffill í alskefti, eins og allir hermannarifflar éru, níu millimetrar að hlaup-