Andvari - 01.07.1962, Blaðsíða 33

ANDVAHI
srniÐ
143
en kúlumótið í þá vinstri og renndi í það bráðnu blýinu. Eftir andartak skoppaði
fyrsta kúlan fullmótuð og brennheit olan í pottbrotið við fætur hans, síðan
liver af annarri, þangað til komnar voru tíu og mótið orðið svo heitt að mál
var að stinga því snöggvast í herzluþróna til að kæla það.
Þeir skiptust á um að steypa þangað til komnar voru hundrað, meðan
annar steypti horfði hinn á, taldi kúlurnar sem féllu með næstum því jöfnu
millibili úr mótinu ofan í pottbrotið, eins og annarlegur leki, eins og töngin
gréti heitum augasteini sínum í hvert skipti sem hún opnaðist.
„Þetta er nóg í bili, við skulum fara að hlaða," sagði maðurinn og tók
pottbrotið með kúlunum í og bar það fram í verkfærahúsið.
Hvellhettudósin, hylkið með patrónunum og púðurhaukurinn lágu á borð-
inu hjá byssunum.
,,Sjáðu,“ sagði maðurinn og dró nýtt verkfæri upp úr jakkavasa sínum,
„ég varð að kaupa sérstaka hleðslutöng fyrir riffilskotin, sú gamla fyrir hagla-
patrónurnar er auðvitað of stór.“
Hann byrjaði að hlaða og fór sér hægt við fyrstu skotin, svo drengurinn
gæti lært livert handtak rétt og sæist ekki yfir neitt. Annars ekki vandaverk, að
því er virtist, töngin gerði þetta hérumbil sjálf: þrýsti hvellhettunni inn í opinn
látúnshaus patrónunnar, mældi í hana réttan skammt af púðri, kleip barma
hennar saman utan um blýkúluna, þar með búið.
Þeir voru búnir með sjötíu og fimm skot klukkan tólf og maðurinn sagði
að þeir skyldu ganga í bæinn að drekka hádegiskaffið. Drengurinn leit út um
austurgluggann.
„Hann situr enn á krossinum, pabbi,“ sagði hann. „Skyldi hann hafa setið
þar kyrr allan þennan tíma?“
„Hann er feigur,“ sagði maðurinn og glotti við lítið eitt, hlóð síðan nýja
riffilinn, opnaði dyrnar varlega, hallaði sér upp að stafnum, rniðaði byssunni
og hleypti af.
Drengurinn horfi spenntur út um gluggann, sá hrafninn lyfta ögn vængj-
unum, en hætta við að fljúga, hallast þess í stað framyfir sig og detta beint
niður á kirkjutröppurnar, liggja þar kyrran með annan vænginn útbreiddan,
hinn vafinn að sér; útbreiddi vængurinn stóð framaf tröppunni og blakti svo-
lítið upp og niður í vindinum.
„Það er ekki sama hvert verkfærið er,“ sagði maðurinn, „með þessari byssu
þarf maður ekki einu sinni að miða. Komdu, dengsi.“
Þeir mættu gamla manninum við bæjardyrnar, hann var moldugur á hnján-
um og höndunum og moldugt rennsli frá báðum augnakrókum niður með
nefinu. Húsbóndinn spurði: