Andvari

Árgangur

Andvari - 01.07.1962, Blaðsíða 64

Andvari - 01.07.1962, Blaðsíða 64
174 SIGURBJÖRN EINARSSON ANDVARl ur sagði við mig að lokinni útför. Hann sagði: llver ber eiginlega ábyrgðina á slíkum atburði sem þessum? Erum við ckki allir sekir, allir góðir borgarar þessa bæjar og lands? Hvar eru ræturnar að lánleysi þessa ungmennis? Hvar yrði stað- ar numið, ef rekja ætti þær allar? Og bver væri þá með öllu saklaus af því, sem gerðist hér? Þegar Martin NiemöIIer slapp úr fanga- búðum, þar sem hann hafði verið þrælk- aður í 8 ár vegna andstöðu sinnar gegn nazismanum, var það hans fyrsta verk að lýsa yfir því, að hann væri samábyrgur þjóð sinni um þá glæpi, sem hún hafði drýgt. Idann vildi segja þetta: Það eru ekki nokkur hrakmenni, sem bera ábyrgð á þeim hörmungum, sem yfir heiminn hafa dunið, og það er ekki nóg að útrýma þeim, vér berum allir ábyrgð, vér þurfum allir að breytast, allir sameiginlega að gera yfirbót og bæta þannig fyrir það, sem vér höfum gert. Þýzkir kirkjuleiðtogar, sem höfðu orð- ið hvað harðast úti í sviptingum fyrirfar- andi ára, tóku undir þetta. Þróun mála cftir stríðið hefði vísast orðið talsvert önn- ur, ef slíkur andlegur manndómur hefði verið almennur, ef hreinsanirnar eftir stríð hefðu ekki verið fólgnar í því einu, að sigurvegararnir sýknuðu sjálfa sig ger- samlega um leið og þeir komu grimmi- legum hefndum fram við útvalda söku- dólga, cinmitt til þess að koma þeirri blekkingu inn hjá mannkyninu, að nú væri réttlætinu fullnægt og borgið. Svo gerðist sú eftirminnilega saga næstu misserin á eftir, að samvizka heimsins var nánast blind í bili á mannlega neyð, ef hún var þýzk. Meira að segja Rauði kross- inn varð sums staðar að varast að nefna það, að hjálparstarf hans gæti náð til þýzkra barna, foreldralausra, nakinna, soltinna, eða til örkumla manna á vonar- völ þar í landi. Liðsinni við þýzk afhrök hefði gert alla starfsemi þessara líknar- samtaka tortryggilega í augum allt of rnargra. Gamla formúlan sem sé, aðeins voru það ekki aðalsbornir aríar, sem í krafti ættargæða sinna máttu leyfa sér allt gagnvart manneskjum af óæðra tagi, held- ur voru það margir réttlátir, sem létu rangláta sæta maklcgu straffi. III. Einhverjum kynni að virðast það, sem ég hef rætt hér, nokkuð fjarlægt vett- vangi. En ég hef ekki talað á þennan veg í því skyni að leiða athygli frá því, sem er nær bæjardyrum og meir í færi við oss. Það sem oss vantar er það, að vér finnum blátt áfram ekki nóg til, kennum ekki nóg í brjósti, höfum of rólega sam- vizku. Það er hin rólega samvizka, sem hleypir storknun í mannlegt blóð, hvort sem hún er róuð með beinum inngjöfum í því skyni að væða manninn til grimmd- ar, — í hugsun, ef ekki atferli, sem hefur ekki verið allsjaldgæft á vorurn tímum, — eða hitt er, sem er ennþá algengara, að svefnþorn sinnuleysis og sjálfshugðar svæfir hana. Isak Newton sagði einu sinni: Þegar ég svipast um í heiminum, sé ég stóran hlaða af hörmungum og lítinn hlaða af hamingju. Þrá mín er sú, að ég mætti á hverjum degi ná dálítilli ögn úr ógæfu- hlaðanum og bæta henni í litla hlaðann, svo að hann verði ofurlítið stærri — þótt ekki væri með öðru en að hugga lítið barn, sem hefði týnt einseyringnum sín- um, með því að gefa því annan einseyr- ing. En feginn vildi ég geta gert nokkru meira. Ég vil beina hugsun vorri í sömu átt og þessi orð miða. Vér lifum í heimi, sem ber þungar byrðar. Og það er vor heimur. Það er vort eigið líf, sem líður í þrautum hans. Bágstaddur einstaklingur, sem á vegi þínum verður, er fyrst og fremst ein-
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124
Blaðsíða 125
Blaðsíða 126
Blaðsíða 127
Blaðsíða 128
Blaðsíða 129
Blaðsíða 130
Blaðsíða 131
Blaðsíða 132

x

Andvari

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Andvari
https://timarit.is/publication/346

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.