Andvari - 01.03.1969, Side 41
ÞORSTEINN FRÁ HAMRL-
DJÚPIR DALIR
Hvað á að segja um djúpa dali? Þegar maður flýgur norðuryfir firnindi
landsins ó snjóþúngum björtum vetrarmorgni sér maður þó fyrir neðan sig,
hvíta heljarauðn þarsem heingjurnar varpa bláum skuggum yfir breiðurnar;
fönnin er sýnilega óhugnanlega djúp, mann sundlar við dýpinu, en maður
veit að þarna undir eru djúpir dalir, og það má nú segja, það er kalt hjarta
sem lcetur sér ekki detta sitthvað í hug um svona dali. Mér er gjarnt að
hugsa mér breiða sofandi byggð undir farginu, þótt það sé auðvitað einsog
hver önnur fjarstœða. Annars veit maður ekki mikið um það. Mér er einsog
hálfilla við þegar samferðamennirnir fara að þylja uppúr sér allskonar nöfn
sem þeir segja að þessir dalir heiti, einsog þeir viti eitthvað afskapléga
mikið um það; einsog svona dalir heiti endilega eitthvað, auðnin sjálf . . . .
Ég hef stundum ígrundað hvernig þessir dalir muni líta út að sumarlagi,
hvort þeir eru alltaf fullir af snjó eða hvort þeim auðnast að koma grœnir
undan farginu á vorin með sytrandi lceki, graslendi og fugla; en þetta er
tómt mál um að tala því þessir dalir eru mér œvinlega týndir, ég myndi ekki
finna þá aftur og ekki þekkja þá aftur þótt ég fceri oft norður.
Að spurðir segjast norðlíngar ekkert hafa að segja um svona djöfulsins
dalskorur nema þcer hafi stundum glevpt fjárhópa og stóðhross með húð og
hári; þetta eru ekki dalir, segja beir, þetta eru hamragil sem eingum er
um fœrt nema fuglinum fljúgandi; sjáum ekkert heillandi né forvitnilegt við
svona dali. Höfum misst það mikið í þá.
Þið segið það . . . . og hafið ekki komizt niður í dalbotninn að sumri til?
Þeir verða þúngir á brúnina: Komizt og komizt ekki . . . . í leit að fén-
aði jú. Og fundum ekkert.
Og hvernig var þar umhorfs?
Eins og ég var að enda við að segja, við fundum aldrei tángur né tetur
af fénu, bein þess fóru í gilin og árnar ásamt bráðnandi snjóheingium og
skriðum; nei það var aldrei neitt að sjá. Við fórum bara heim.
Það skyldi aldrei hafa verið byggð barna einhyerntíma . . . ?